ΒΛΑΣΗΣ ΜΠΟΝΑΤΣΟΣ (1951 - 2004)

Ο Βλάσης Μπονάτσος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 30 Νοεμβρίου του 1951. Σπούδασε υποκριτική στο Λονδίνο, αλλά συνέδεσε το όνομά του κατ' αρχάς με την ελληνική ροκ μουσική σκηνή της δεκαετίας του '70. Ηταν ο τραγουδιστής και στιχουργός των «Πελόμα Μποκιού» (Νίκος Δαπέρης, Γιάννης Κιουρκτσόγλου, Γιώργος Στεφανάκης, Τάκης Ανδρούτσος, Ηλίας και Τάκης Μαρινάκης, Νίκος Λογοθέτης). Το συγκρότημα διέγραψε μια πολύ σύντομη πορεία, μόλις δύο ετών, πρόλαβε ωστόσο και δύο δίσκους να βγάλει και 2-3 μεγάλες επιτυχίες να υπογράψει, με γνωστότερο τον περίφημο «Γαρύφαλλο».
Τα φώτα της δημοσιότητας για τον Βλάση Μπονάτσο δεν υπήρξαν βέβαια εκτυφλωτικά όσο ήταν στους «Πελόμα Μποκιού», αλλά κατ' αρχήν όσο ήταν στο πλευρό της Αλίκης Βουγιουκλάκη και ως συνεργάτης της και ως σύντροφός της. Σταθμός στην καριέρα του ήταν ο ρόλος τού «Τσε» στο μιούζικαλ του Τ. Ράις «Εβίτα», όπου εκείνη κρατούσε τον ομώνυμο ρόλο.
Ο επόμενος σταθμός στην -μετά τη Βουγιουκλάκη-καριέρα του ήταν η συμμετοχή του στους «Απαράδεκτους» που έκαναν τεράστια τηλεοπτική επιτυχία.
Έκτοτε, με σποραδικές μουσικές εμφανίσεις (μόνος σε ροκ βραδιές ή και με τους «Πελόμα» που το '95 έκαναν μια απόπειρα επανασύστασης) και με δισκογραφικές, κινηματογραφικές (στις ταινίες του Νίκου Ζερβού «Τηλεκανίβαλοι» και «Βίτσια Γυναικών» κ.ά.) ή θεατρικές συμμετοχές (με πιο πρόσφατο το μιούζικαλ «Δεσμοί Αίματος» που ανέβασε μαζί με τον Κώστα Σπυρόπουλο, το 1997, στο θέατρο «Μπρόντγουεϊ»), στράφηκε κυρίως στην τηλεόραση. Ακομπλεξάριστος, φωνακλάς, ετοιμόλογος, βρήκε εκεί το φυσικό του χώρο.
Παρουσιαστής σε τηλεπαιχνίδια («Κόντρες») και σόουμαν, παρουσιάζει επί σειρά ετών -μαζί με την Ισαβέλλα Βλασιάδου- τα «Άλλα Κόλπα», όπως και άλλα αναλόγου ύφους τηλεοπτικά σόου, με πιο πρόσφατο το περσινό μουσικό τηλεπαιχνίδι του «Σταρ», «Πάμε γι' άλλα». Συμμετείχε και στο πάνελ των κριτών τού «Να Η Ευκαιρία» (όπου ο συχνά ισοπεδωτικά χιουμορίστας Μπονάτσος επεδείκνυε εξαιρετική λεπτότητα και διακριτικότητα στη διατύπωση των κρίσεών του προς τους υποψήφιους καλλιτέχνες).
Καθιερώνεται ως αγαπημένη τηλεοπτική προσωπικότητα, ζώντας και τις καλές και τις κακές επιπτώσεις αυτής του της ιδιότητας.
Οταν π.χ. ο γάμος του με τη Μάρθα Κουτουμάνου, κόρη της Ζωής Λάσκαρη και του Πέτρου Κουτουμάνου, γίνεται τηλεοπτική είδηση, κάνοντας τους φωτορεπόρτερ να συρρεύσουν απρόσκλητοι στην εκκλησία, ο Μπονάτσος τους απωθεί επιθετικά, προσπαθώντας ξαφνικά και μάταια να οριοθετήσει την τηλεοπτική του έκθεση. Με τη Μάρθα θα αποκτήσουν μια κόρη, τη Ζένια.
Ανθρωπος με πολυδιάστατο ταλέντο και ενθουσιώδη χαρακτήρα ο Βλάσσης Μπονάτσος, με την προσωπική του διαδρομή στο τραγούδι, το θέατρο και την τηλεόραση, άφησε το δικό του ιδιαίτερο στίγμα στο χώρο του θεάματος και κέρδισε την αγάπη του κοινού.
Ο Βλάσης αφήνει την τελευταία του πνοή στις 14 Οκτωβρίου του 2004 σε ηλικία 53 ετών.

ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ

Ο Νίκος Ξυλούρης γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1936 στα Ανώγεια της Κρήτης. Είναι 5 χρονών όταν οι κατακτητές Γερμανοί καίνε το χωριό του, και μεταφέρουν τους κατοίκους του, πρόσφυγες στο Μυλοπόταμο... Επιστρέφουν στ'Ανώγεια μετά την απελευθέρωση. Από πολύ μικρός δείχνει την κλίση του στο τραγούδι και τη λύρα. Στα δώδεκα, ο πατέρας του, του αγοράζει την πρώτη λύρα, για να εξελιχθεί πολύ γρήγορα σ'έναν από τους πλέον περιζήτητους οργανοπαίχτες και τραγουδιστές της περιοχής του σε γάμους, βαφτίσια και λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις.
Σε ηλικία 17 χρονών κατεβαίνει για πρώτη φορά να δουλέψει στο Ηράκλειο, στο κέντρο "Κάστρο". Όπως λέει αργότερα σε αφηγήσεις του, εκεί τα πράγματα αρχικά είναι πολύ δύσκολα: "...Εις τα ορεινά χωριά της Κρήτης δεν ημπορούσε να εισχωρήσει αυτό που εισχώρησε στις πόλεις... Εκεί χόρευαν ταγκά, βάλσα, ρούμπες, σάμπες και είμαστε υποχρεωμένοι να τα μάθουμε αυτά τα τραγούδια, να τα παίζουμε στα πανηγύρια και στους γάμους, για να μπορούμε να ζήσουμε και μεις, να βγάλουμε τα έξοδά μας και να τους κάνουμε σιγά-σιγά ν'αλλάξουνε και ν'αγαπήσουνε την Κρητική μουσική..."
Στα τέλη του 1958 πραγματοποιεί την πρώτη του ηχογράφηση για δίσκο. Είναι το τραγούδι "Κρητικοπούλα μου" ("Μια μαυροφόρα οτάν περνά"). Λίγους μήνες πριν είχε παντρευτεί την Ουρανία Μελαμπιανάκη, κόρη ευκατάστατης οικογένειας του Ηρακλείου.
Εγκαθίστανται στο Ηράκλειο. Οι οικονομικές δυσκολίες είναι στην αρχή μεγάλες. Το 1960 γεννιέται το πρώτο τους παιδί, ο Γιώργος και 6 χρόνια μετά το δεύτερο, η Ρηνιώ.
Την επιτυχία του πρώτου εκείνου τραγουδιού ακολουθούν αρκετές ακόμα ηχογραφήσεις σε μικρά δισκάκια. Ακριβώς το 1966, βγαίνοντας για πρώτη φορά από την Ελλάδα, συμμετέχει σ'ένα φολκλορικό φεστιβάλ στο Σαν Ρέμο και παίρνει το πρώτο βραβείο. Το 1967 ανοίγει στο Ηράκλειο, το πρώτο Κρητικό κέντρο, τον "Ερωτόκριτο". Τα πράγματα έχουν γίνει αισθητά καλύτερα γι' αυτόν. Τον Φεβρουάριο του 1969 ηχογραφεί την "Ανυφαντού", ένα τραγούδι που κυριολεκτικά "σπάει τα ταμεία" μέσα στην παραδοσιακή δισκογραφία της εποχής. Τον Απρίλη εκείνης της εποχής έρχεται στην Αθήνα, στο κέντρο "Κονάκι" και τον Σεπτέμβριο εγκαθίσταται μόνιμα στην πρωτεύουσα. Ο σκηνοθέτης Ερρίκος Θαλασσινός, με τον οποίο γνωρίζονται στο "Κονάκι", μιλά γι' αυτόν στον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Ήδη όμως από το 1965, οι δυνατότητες αλλά και ο χαρακτήρας του έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον του διευθυντή -τότε- της δισκογραφικής εταιρίας COLUMBIA, του Τάκη Λαμπρόπουλου. Μετά την επιτυχία της "Ανυφαντούς", το καλοκαίρι του 1970, ο Λαμπρόπουλος κατεβαίνει μαζί του στ'Ανώγεια, γίνονται κουμπάροι και ξεκινούν μια συνεργασία σε νέα πλαίσια.
Πέρα από τα παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, η φωνή του Νίκου Ξυλούρη θα περάσει στη σύγχρονη "έντεχνη" δημιουργία επώνυμων συνθετών. Μέσα σ'αυτές τις επιλογές, μέλλεται η γνήσια Κρητική έκφραση και το παραδοσιακό τραγούδι της Κρήτης ν'αποκτήσουν μια πανελλήνια εμβέλεια, μια δυναμική που ποτέ δεν είχαν στο παρελθόν, όσοι μεγάλοι και αν ήταν οι καλλιτέχνες, τραγουδιστές και οργανοπαίχτες που την υπηρέτησαν.
Με το Γιάννη Μαρκόπουλο συνεργάζονται για πρώτη φορά στο "Χρονικό", μια ενότητα τραγουδιών που θέτει σε νέα βάση τη σχέση της παράδοσης με το παρόν. Έξι μήνες μετά κυκλοφορεί ο δίσκος αναφορά στα "Ριζίτικα" της Κρήτης. Τον Μάιο του 1971 ξεκινούν κοινές εμφανίσεις στη μπουάτ "Λήδρα" στην Πλάκα. Μέσα στην καρδιά της δικτατορίας, η φωνή του Ξυλούρη, είτε λέει τα τραγούδια του Μαρκόπουλου, είτε παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, γίνεται σημαία αντίστασης. "Πότε θα κάνει ξαστεριά", "Αγρίμια κι αγριμάκια μου"
Ακολουθούν δύο ακόμα κύκλοι τραγουδιών του Γιάννη Μαρκόπουλου, η "Ιθαγένεια" και ο "Στρατής ο θαλασσινός" αλλά και συνεργασίες με τον Σταύρο Ξαρχάκο ("Διόνυσε καλοκαίρι μας", "Συλλογή"), τον Χριστόδουλο Χάλαρη ("Τροπικός της Παρθένου", "Ακολουθία") και τον Χρήστο Λεοντή ("Καπνισμένο μου τσουκάλι"). Το καλοκαίρι του 1973 κρατά τον καθοριστικό ρόλο του τραγουδιστή σε μια παράσταση που ανεβάζουν η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος, στον θέατρο "Αθήναιον" με αντικείμενο την ιστορική διαδρομή της Ελλάδας στα νεότερα χρόνια. Είναι "Το μεγάλο μας τσίρκο". Μέσα από τις αναφορές και τα τραγούδια του βρίσκει τρόπο έκφρασης το τεταμένο πολιτικό κλίμα που οδηγεί στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Είναι από τις ελάχιστες επίσημες παρουσίες στο χώρο που βλέπουν το φως της δημοσιότητας από τις εφημερίδες εκείνων των ημερών. "Ο Νίκος Ξυλούρης ήταν χθες στο Πολυτεχνείο" ενημερώνουν, μετατρέποντας τον ήδη φορτισμένο πολιτικά τραγουδιστή, σε "κόκκινο πανί" της μεταλλαγμένης δικτατορικής κυβέρνησης που ακολουθεί.
Από τη "Λήδρα", στην "Αρχόντισσα", μετά στην "Αποσπερίδα"... Ξανά στη "Λήδρα", μετά στο "Κύτταρο" και στο "Θεμέλιο"... Είναι οι έξι σταθμοί του στις μπουάτ μέχρι το 1979. Τα μεταπολιτευτικά χρόνια τραγουδά κάποια ακόμα τραγούδια του Χρήστου Λεοντή, του Σταύρου Ξαρχάκου και του Γιάννη Μαρκόπουλου... Παράλληλα ηχογραφεί τα "Αντιπολεμικά" τραγούδια του Λίνου Κόκοτου και του Δημήτρη Χριστοδούλου και κάποια μελοποιημένα από τον Ηλία Ανδριόπουλο ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη. Επανέρχεται όμως και στα παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, ενώ λέει και κάποια λαϊκά τραγούδια του Στέλιου Βαμβακάρη. Με τον "Αργαλειό", το "Φιλεντέμ", τον "Πραματευτή" αλλά και το "Μεσοπέλαγα αρμενίζω" ακούγεται ξανά έντονα η φωνή του. Τώρα λέει και πάλι "τραγούδια ζωής".
Είναι όμως η τελευταία φορά που ακούγεται... Ύστερα από ταλαιπωρία ενός χρόνου με την υγεία του, φεύγει για πάντα στις 8 Φεβρουαρίου του 1980. Η φυσική του απουσία έρχεται να κλείσει μια ολόκληρη εποχή, να σφραγίσει μια συγκεκριμένη αντίληψη περί Ελληνικού τραγουδιού. Η ρωμαλέα έκφραση, η άμεση σύνδεση με τα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα αλλά και ο άρρηκτος δεσμός με την ντόπια τραγουδιστική παράδοση, ίσως είναι "πολυτέλεια" για τη δεκαετία που έρχεται...

ΒΟΙΩΤΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ - ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΟΥΤΣΟΛΕΛΟΣ (ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΟΣ)

Σήμερα γνώρισα έναν άνθρωπο ευδιάθετο, ευχάριστο, με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, που έβαλε κι αυτός ένα λιθαράκι στα μουσικά δρώμενα της Βοιωτίας.
Έναν άνθρωπο που άφησε στις μνήμες των φίλων της μουσικής της γενιάς του και όχι μόνο, όμορφες στιγμές από γλέντια, χορό, τραγούδι και διασκέδαση, στα καφενεία και στις πλατείες των χωριών μέχρι το ξημέρωμα της άλλης μέρας.
Είναι ο Παντελής Κουτσολέλος ή Κουτσουρέλος όπως τον φώναζαν οι γνωστοί του.
Ο Παντελής γεννήθηκε το 1941, μεγάλωσε και ζει στο Καπαρέλι Βοιωτίας. Έχει δύο γιούς, τον Παναγιώτη και τον Βασίλη που είναι και οι δύο μουσικοί, παίρνοντας την σκυτάλη από τον πατέρα τους, και συνεργάζονται με γνωστούς καλλιτέχνες παίζοντας αντίστοιχα αρμόνιο και ντράμς.
Διστακτικά έκανα την πρώτη ερώτηση και δεν χρειάστηκε να κάνω και δεύτερη.
Σαν χείμαρρος η μία πρόταση μετά την άλλη. Ένα ηφαίστειο από μνήμες, γεγονότα και περιπέτειες της μεταπολεμικής περιόδου για τον αγώνα επιβίωσης των ανθρώπων της εποχής. Ανάθεμα αν πρόλαβα να γράψω λέξη. Απλά άκουγα με ανοιχτό το στόμα και μοιράζομαι μαζί σας αυτά που θυμάμαι.
Στην φτώχεια και την απόγνωση της εποχής όλοι έψαχναν να βρουν τρόπους να επιβιώσουν και να βοηθήσουν τις πολυμελείς οικογένειές τους.
Έτσι και ο Παντελής στα δέκα οχτώ του έψαχνε τον επαγγελματικό του προσανατολισμό. Ακούγοντας από μικρός διάφορους άλλους μουσικούς σε πανηγύρια και σε γιορτές είχε πάντα στο μυαλό του όταν μεγαλώσει να μάθει κάποιο όργανο. Κάτι τον τράβαγε όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά είπε. Ο πατέρας του μόλις άκουσε την ιδέα του Παντελή να γίνει οργανοπαίχτης, όχι μόνο δεν του έδωσε χρήματα να αγοράσει το αγαπημένο του όργανο που ήταν το κλαρίνο αλλά τον έβαλε να εργάζεται περισσότερες ώρες στα χωράφια. Ο Παντελής πήγαινε κρυφά και βοσκούσε πρόβατα σε βοσκό της περιοχής για να μαζέψει χρήματα να αγοράσει το αγαπημένο του όργανο. Τελικά τα κατάφερε. Ένα υπέροχο ξύλινο κλαρίνο βρισκόταν στα χέρια του. Χωρίς να ξέρει μουσική και πως ακριβώς να φυσάει για να βγάλει ήχο άρχισε να το περιεργάζεται χωρίς αποτέλεσμα, οπότε αποφάσισε ότι πρέπει να πάει σε δάσκαλο. Ο γνωστός την εποχή αυτή, στο κλαρίνο Κοκοντίνης ήταν ο άνθρωπος που του έδωσε τα πρώτα μαθήματα. Για να συνέχιζε εντατικά τα μαθήματα, του ζητούσε 8.000 δραχμές τον μήνα. Η οικονομική αδυναμία να ανταπεξέλθει στο βαρύ έξοδο για την τσέπη και την οικογένεια του Παντελή, τον έκανε όχι μόνο να αφήσει τα μαθήματα αλλά να πουλήσει και το κλαρίνο για τα έξοδα του γάμου της αδελφής του. Ο Παντελής ξαναφιλάει πρόβατα για να μαζέψει χρήματα για καινούργιο όργανο. Αυτή τη φορά αγοράζει μία πίπιζα από μπρούντζο με 300 δραχμές.
Για να μάθει να παίζει, και ενώ δεν είχε χρήματα για δάσκαλο, πήγαινε στα πανηγύρια που έπαιζε ο Κοκοντίνης και άλλοι μουσικοί άκουγε ένα τραγούδι προσεχτικά έκλεινε τα αυτιά του για να μην χάσει τον ήχο, μέχρι να πάει κάπου ήσυχα να το παίξει με το δικό του όργανο, και έτσι άρχισε να μαθαίνει τα πρώτα τραγούδια ολοκληρωμένα. Όταν το ρεπερτόριό του ήταν ικανό να ανταποκριθεί, ήρθε η πρώτη πρόταση για συνεργασία με άλλους ντόπιους μουσικούς για να παίξουν σε κάποιον γάμο ευκατάστατης οικογένειας του χωριού. 2.500 δραχμές το πρώτο νυχτοκάματο. Ικανό να πείσει και τον πατέρα του για την επιλογή του Παντελή να γίνει οργανοπαίχτης. Αργότερα απέκτησε ένα γραμμόφωνο από όπου άκουγε και μάθαινε τραγούδια, και αργότερα μικρόφωνο και ενισχυτή. Από τότε ο Παντελής δεν σταμάτησε να παίζει πίπιζα και δεν την αντικατέστησε με άλλο πνευστό έως και σήμερα.

ΧΑΡΗΣ ΚΑΙ ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ

Ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας, γεννήθηκαν & μεγάλωσαν στην Αθήνα, όπου & ξεκίνησαν τις σπουδές τους (στην Πάντειο, το 1974). Και οι δύο συνέχισαν με σπουδές στο εξωτερικό, ο Πάνος στη Γαλλία & ο Χάρης στη Γερμανία. Εκεί, στη Γερμανία, & συγκεκριμένα στο (τότε) Δυτικό Βερολίνο, έκαναν & τις πρώτες τους εμφανίσεις σε κάποιες pub που έπαιζαν κυρίως φολκλορική ελληνική μουσική & απευθύνονταν στους έλληνες μετανάστες. Επιστρέφοντας στην Αθήνα ο Χάρης Κατσιμίχας ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη μετάφραση βιβλίων, ενώ το 1983 τα δύο αδέρφια κυκλοφόρησαν ένα παιδικό βιβλίο με τίτλο "Οι καλικάντζαροι & η αγέλαστη πολιτεία" & με εικονογράφηση του Νίκου Μαρουλάκη (απ’τις εκδόσεις Καστανιώτη), ένα βιβλίο που είχαν γράψει στα φοιτητικά τους χρόνια. Η μελοποιηση αυτού του παραμυθιού έμελλε να κυκλοφορήσει & σαν ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά 12 χρόνια αργότερα.
Παρ’όλο που οι αδερφοί Κατσιμίχα έγραφαν τραγούδια από το 1975 ακόμα, η μουσική τους πορεία στην Ελλάδα ξεκίνησε ουσιαστικά το 1982, τη χρονιά που συμμετείχαν στους αγώνες ελληνικού τραγουδιού στην Κέρκυρα, με το αστείο & ανάλαφρο τραγούδι "Μια βραδιά στο Λούκι". Ο Μάνος Χατζιδάκις που οργάνωνε τους αγώνες "γελούσε πολύ με το λούκι", όπως αναφέρουν οι αδερφοί Κατσιμίχα στις σημειώσεις της "Παράλληλης Δισκογραφίας". Το τραγούδι βραβεύτηκε, ακούστηκε πάρα πολύ απ’τα ραδιόφωνα, & άνοιξε το δρόμο για την ηχογράφηση του δίσκου "Ζεστά Ποτά", τρία χρόνια αργότερα.
Τα "Ζεστά Ποτά", σε παραγωγή του Μανώλη Ρασούλη & με τη βοήθεια του Γιάννη Σπάθα & του Νίκου Αντύπα στην ενορχήστρωση, σημείωσαν μεγάλη επιτυχία όταν κυκλοφόρησαν. Πέρα όμως απ’τα πολύ γνωσά σουξέ ("Ρίτα Ριτάκι", "Φάνης" κλπ), τα "Ζεστά Ποτά" ήταν ο πρώτος δίσκος στον οποίο έγινε ένα τολμηρό πάντρεμα ήχων που ως τότε δεν συναντιούνταν ποτέ μεταξύ τους. Για αυτό, τα "Ζεστά Ποτά" & οι Κατσιμιχαίοι βρήκαν απήχηση σε ένα μεγάλο αλλά ετερόκλητο κοινό, ένα κοινό που είχε κάθε είδους ακούσματα, από heavy metal & ροκ, μέχρι ποπ αλλά & λαϊκή μουσική.
Δύο χρόνια αργότερα ήρθε το "Όταν σου λέω πορτοκάλι, να βγαίνεις", μια παραγωγή του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου, ένας δίσκος χαμηλόφωνος & περισσότερο εσωστρεφής απ’τα "Ζεστά Ποτά". Τα επόμενα χρόνια κυκλοφόρησαν οι δίσκοι "Απρίλη, Ψεύτη", "Η μοναξιά του σχοινοβάτη" & το πολύ πετυχημένο εμπορικά "Της αγάπης μαχαιριά", ενώ το 1995 κυκλοφόρησε τελικά το παραμύθι "Η αγέλαστη πολιτεία & οι καλικάντζαροι". Το cd αυτό αξίζει ν΄ακουστεί σαν μια ολοκληρωμένη δουλειά, καθώς διηγείται μια ιστορία, & τα τραγούδια είναι περισσότερο αποσπάσματα μέσα στην πρόζα, ενώ διακόπτονται κάθε φορά που το απαιτεί το παραμύθι.
Σε όλους τους δίσκους τους οι αδερφοί Κατσιμίχα, εκτός απ’τη χρήση των δικών τους στίχων, συνηθίζουν να μελοποιούν ποιήματα (του Εμπειρίκου, της Λένας Παππά, του Αργύρη Χιόνη κλπ), ενώ έχουν διασκευάσει & κάποια τραγούδια ξένων δημιουργών ( του Lucio Dalla κα). Αρκετά μεγάλος είναι & ο αριθμός των συμμετοχών τους σε δίσκους συναδέλφων τους, των Πυξ Λαξ, του Θάνου Μικρούτσικου, του Αντώνη Βαρδή, του Διονύση Τσακνή, του Γιώργου Νταλάρα αλλά & άλλων. Με τον Γιώργο Νταλάρα μάλιστα οι αδερφοί Κατσιμίχα συνεργάστηκαν αρκετές φορές σε ζωντανές εμφανίσεις, ενώ το καλοκαίρι του 2000 συνεργάστηκαν με τους Πυξ Λαξ σε μια πετυχημένη σειρά συναυλιών ανά την Ελλάδα. Μία γεύση από τις πολυάριθμες συνεργασίες, τόσο δισκογραφικά όσο & σε ζωντανές εμφανίσεις των Κατσιμιχαίων μπορεί να πάρει κανείς ακούγοντας την "Παράλληλη Δισκογραφία", μια δουλειά που κυκλοφόρησε το 1997, & εκτός απ’τις συμμετοχές, περιλαμβάνει όλα τα τραγούδια των αδερφών Κατσιμίχα που ερμηνεύτηκαν από άλλους καλλιτέχνες.
Ο Χάρης & ο Πάνος Κατσιμίχας είναι ίσως οι πιο γνωστοί στην Ελλάδα εκπρόσωποι των τραγουδοποιών της γενιάς τους. Μια γενιά μουσικών που ξεκίνησε, απ’τη δεκαετία του ’80, να παντρεύει το ροκ με τη λαϊκή μουσική, τη μπαλάντα με τους δημοτικούς ήχους, το μπουζούκι με τα σαξόφωνα & τα συνθεσάιζερ. Το 1985 κυκλοφόρησε ο δίσκος "Τα Ζεστά Ποτά" (η πρώτη δισκογραφική εμφάνιση των δίδυμων αδερφών), & εκτός από τα σουξέ που χάρισε ο δίσκος αυτός στους Κατσιμιχαίους, σήμανε ένα άνοιγμα & μια αφετηρία για αρκετούς άλλους καλλιτέχνες που ακολούθησαν αργότερα στα βήματα τους.
Το καλοκαίρι του 2000, μέσα από μια συνέντευξη του Χάρη Κατσιμίχα στο Δίφωνο, ανακοινώθηκε επίσημα η --από καιρό φημολογούμενο-- διάλυση του ντουέτου. Από το 2000 & πέρα, οι μουσικοί δρόμοι των δίδυμων Κατσιμιχαίων διαχωρίστηκαν και ο κάθε ένας γράφει την δική του ιστορία στον χώρο της μουσικής.

ΘΕΣΠΙΑ 2008

Αξίζει να αναφέρουμε ότι στην μουσική λαϊκοδημοτική βραδιά, οι μουσικοί που συμμετέχουν είναι Βοιωτοί και είναι οι εξής: Οι Λειβαδίτες, Γιώργος Μπάλιος στο μπουζούκι, Λουκάς Λιάκος στο αρμόνιο, Αργύρης Νίκας στα ντράμς, Βασίλης Λέκκας στην κιθάρα, Γωγώ Μπόμπα στο τραγούδι, ο Μάκης Λειβαδίτης απ’ τον Ορχομενό στο τραγούδι, Ο Κώστας Ράπτης από την Ελλοπία στο κλαρίνο και ο Γιώργος Δημητρίου από τις Θεσπιές επίσης στο τραγούδι.

Καλή διασκέδαση στους λάτρες του είδους.
Και καλή επιτυχία στους διοργανωτές.


Διαβάστε το σχετικό άρθρο στο blog: http://thespiaka.blogspot.com

ΒΟΙΩΤΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΓΚΑΣ

Συνεχίζοντας τα αφιερώματα και τις αναφορές στους Βοιωτούς μουσικούς του χθες και του σήμερα, και επειδή η μουσική δεν έχει σύνορα, θα θέλαμε να αναφερθούμε σε έναν επίσης μεγάλο καλλιτέχνη του τόπου μας που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία στο χώρο της μουσικής έως και σήμερα. Είναι ο κλαρινίστας Γιώργος Μάγκας.
Ο Γιώργος Μάγκας γεννήθηκε στη Λιβαδειά όπου και έζησε τα παιδικά του χρόνια. Επισκέπτεται συχνά το πατρικό του σπίτι και χαρίζει όμορφες μουσικές στιγμές στους φίλους του και στους συντοπίτες του σε διάφορες εκδηλώσεις της πόλης. Συζεί με την τραγουδίστρια Τζούλη Τζινέρη, και έχει δύο γιους, το Δημήτρη και το Γιώργο. Ο Γιώργος Μάγκας είναι ένας από τους μεγαλύτερους δεξιοτέχνες του κλαρίνου στην Ελλάδα και όχι μόνο, γέννημα-θρέμμα των πανηγυριών και των γάμων της ελληνικής επαρχίας. Στις ζωντανές του εμφανίσεις ο Γιώργος Μάγκας, συνοδευόμενος από την Τζούλη Τζινέρη δημιουργεί μια εκρηκτική, γιορτινή ατμόσφαιρα όπου η παραδοσιακή μουσική των τσιγγάνων συναντά το τσιφτετέλι, το τσάμικο, το καλαματιανό καθώς και άλλους παραδοσιακούς ρυθμούς της Ελλάδας.
Το φαινόμενο Μάγκας, όμως, ταξίδεψε και έξω από τα ελληνικά σύνορα. Το MTV Europe τον παρουσίασε ως το «ελληνικό φαινόμενο» στην Balkan Jazz, διαθέτοντας ειδικό συνεργείο για να καλύψει τις ζωντανές του εμφανίσεις, ενώ εκτενές αφιέρωμα στον «μάγο με το κλαρίνο», όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλούν, έκανε και η γαλλική “Liberation”.
Πραγματοποίησε το όνειρό του παίζοντας σε φεστιβάλ στη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ισπανία, την Γερμανία, την Ολλανδία την Αγγλία και τον Καναδά. Εμφανίστηκε στο φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής στο Λαύριο με τους Αμερικανούς Tuxedo Moon
Σε κάθε παράσταση εντυπωσιάζει με τα λαμέ κοστούμια του, τα οποία του ράβει η γυναίκα του Τζούλη Τζινιέρη, τα χρυσά δαχτυλίδια, το αξεπέραστο στυλ. Έχει φοβερή σκηνική παρουσία και εκπληκτική ενέργεια, ξεσηκώνει τους παρευρισκόμενους παίζοντας τσιφτετέλια, δημοτικά, τσάμικα, καλαματιανά, αν και τις περισσότερες φορές αυτοσχεδιάζει και προσφέρει μουσικά ακούσματα χωρίς σύνορα, συνοδευόμενος από την φωνή της Τζούλη Τζινιέρη.

Ο έρωτάς του για τη γυναίκα του αποτελεί γι’ αυτόν έμπνευση. Επίσης δεν αποχωρίζεται ποτέ τη φωτογραφία του κολλητού του φίλου που πέθανε. Την κουβαλάει πάντα μαζί του και τη δείχνει όπου σταθεί και όπου βρεθεί, αναπολώντας στιγμές από το παρελθόν μαζί του.

ΒΟΙΩΤΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ - ΧΑΡΟΥΛΑ ΑΛΕΞΙΟΥ (ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ ΡΟΥΠΑΚΑ)

Η Χάρις Αλεξίου (Χαρίκλεια Ρουπάκα) γεννήθηκε στις 27/12/ 1950 στη Θήβα από πατέρα Μικρασιάτη, και μητέρα ντόπια. Σε μικρή ηλικία έχασε τον πατέρα της, και μαζί με την μητέρα της και τον αδερφό της (Γιώργο Σαρρή) μετακόμισαν στην Αθήνα για να αναζητήσουν καλύτερη τύχη.
Τελείωσε την οικοκυρική σχολή, και άρχισε να εργάζεται στο σπίτι της σαν μοδίστρα.Γύρω στα 1967, η Χάρις Αλεξίου άρχισε να σκέφτεται το δρόμο του τραγουδιού, και μέσω κάποιου γνωστού βρέθηκε στην μπουάτ «ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ» να ερμηνεύει τραγούδια του Μίμη Πλέσσα.
Αυτό ήταν το ξεκίνημα της, και η καθιέρωση στο χώρο του τραγουδιού ήρθε πολύ γρήγορα. Πολλοί μάλιστα θεωρούν την Χάρις Αλεξίου και την χαρακτηρίζουν «Εθνική μας τραγουδίστρια».
Η σύγχρονη ελληνική μουσική πραγματικότητα χαρακτηρίζεται καθοριστικά από τη φωνή και τα τραγούδια της Χάρις Αλεξίου. Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στο μουσικό στερέωμα, στις αρχές της δεκαετίας του '70, μέχρι σήμερα, η Χάρις Αλεξίου έχει διανύσει μια εξαιρετικά γόνιμη και γεμάτη επιτυχίες διαδρομή που οδήγησε αφ' ενός στην αναγνώρισή της σαν ερμηνεύτρια κλασικής αξίας, αφ' ετέρου στην ανάδειξή της σαν κύριο πρόσωπο της νέας ελληνικής δημιουργίας χάρη στους στίχους και τη μουσική της.
Με τη χαρισματική φωνή της, τη μοναδικότητα της ερμηνείας της, τη στιβαρή σκηνική παρουσία της αλλά και τη διαρκή ανίχνευση νέων μουσικών δρόμων η Χάρις Αλεξίου βρίσκεται για πάνω από τριάντα χρόνια στην πρώτη γραμμή του ελληνικού τραγουδιού και στις καρδιές όλου του κόσμου. Είναι πια η Χαρούλα όλων των Ελλήνων.
Σ΄ αυτήν τη συναρπαστική πορεία η Χάρις Αλεξίου έχει συνεργαστεί με τους σπουδαιότερους Έλληνες δημιουργούς, έχει εμφανιστεί στις μεγαλύτερες αίθουσες του κόσμου και έχει τιμηθεί με σημαντικές διακρίσεις. Έχει ηχογραφήσει πάνω από 30 δίσκους, έχει συμμετάσχει σε δίσκους καταξιωμένων αλλά και νεότερων δημιουργών και έχει συνεργαστεί συστηματικά με νέους καλλιτέχνες, εκφράζοντας έτσι τις πολύπλευρες μουσικές αναζητήσεις της.
Πρώτο σημαντικό σταθμό στη δισκογραφία της αποτέλεσε η συμμετοχή της το 1972 στον δίσκο "ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ" των Απόστολου Καλδάρα και Πυθαγόρα με τον Γιώργο Νταλάρα. Μουσικό έργο ιστορικής αξίας που τη δεκαετία του '70 υπήρχε σε κάθε ελληνική δισκοθήκη, σημείωσε ρεκόρ πωλήσεων και αυτοδίκαια εντάχτηκε στις "100 Μεγαλύτερες Ηχογραφήσεις του Αιώνα" της MINOS - EMI.
Το 1973-74 συμμετέχει στον δίσκο "ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΗΛΙΕ" των Μάνου Λοΐζου και Δημήτρη Χριστοδούλου , στον "ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΕΣΠΕΡΙΝΟ" των Απόστολου Καλδάρα και Λευτέρη Παπαδόπουλου, στην "ΟΔΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ" των Γιάννη Σπανού και Λευτέρη Παπαδόπουλου. Η συνάντηση με τον Μάνο Λοϊζο αποτελεί την αρχή μιας ουσιαστικής φιλίας και μιας σπουδαίας συνεργασίας.
Το 1975 ηχογραφεί τον πρώτο της προσωπικό δίσκο, τα "12 ΛΑΪΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ", με την "Δημητρούλα" να κατακτά τις προτιμήσεις του κοινού.
Εμφανίζεται σε μπουάτ στην Πλάκα, ανοίγοντας το δρόμο σε ένα νέο τρόπο παρουσίασης των τραγουδιών, τελείως διαφορετικό από τη συμβατική λογική των νυχτερινών κέντρων. Συμπίπτει με την περίοδο της μεταπολίτευσης, του πολιτικού τραγουδιού και της αναβίωσης του ρεμπέτικου, που βρίσκει την Χάρις Αλεξίου να τραγουδά μπαλάντες, λαϊκά και έντεχνα, δημοτικά και ρεμπέτικα.
Τραγουδά για μεγάλο διάστημα με τον Γιώργο Νταλάρα, τραγουδά με τη Δήμητρα Γαλάνη, τον Αντώνη Καλογιάννη, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Γιάννη Πάριο. Οι συναυλίες που δίνει σε στάδια και θέατρα με τραγούδια των Λοίζου, Παπαδόπουλου, Νικολόπουλου, Σπανού, Θεοδωράκη, Κουγιουμτζή, σημειώνουν μεγάλη επιτυχία..
Το 1979 κυκλοφορούν "ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΧΑΡΟΥΛΑΣ" Μάνου Λοΐζου σε στίχους Μανώλη Ρασούλη και Πυθαγόρα. "Ο φαντάρος" ξεχώρισε αμέσως ενώ το "Όλα σε θυμίζουν" έχει καταγραφεί ως μία από τις κλασικές ελληνικές μπαλάντες Η δεκαετία του '80 ξεκινά με τις μεγάλες επιτυχίες "Φεύγω" και "Ξημερώνει".
Οι μπαλάντες στο δίσκο "ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΧΘΕΣΙΝΗΣ ΜΕΡΑΣ" που ηχογραφεί με την Δήμητρα Γαλάνη γίνονται από τα αγαπημένα των θαυμαστών της. Παράλληλα ηχογραφεί δημοτικά, ρεμπέτικα, και λαϊκά, ενώ δίνει συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 1983 ηχογραφεί "ΤΑ ΤΣΙΛΙΚΑ", ένα συλλεκτικό δίσκο με ρεμπέτικα τραγούδια της περιόδου 1900-1935. Το 1986 συναντά για πρώτη φορά δισκογραφικά τον Θάνο Μικρούτσικο, τραγουδώντας "Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΖΑΛΗ", σε στίχους Άλκη Αλκαίου,Νίκου Καββαδία, Ανδρέα Μικρούτσικου και Μπάμπη Τσικληρόπουλου. Ο δίσκος γνωρίζει τεράστια επιτυχία με το ομότιτλο τραγούδι, "Το Ερωτικό", την "Ελένη" να ξεχωρίζουν αμέσως. Την ίδια χρονιά κατακτά το γαλλικό κοινό με την εμφάνιση της στο Theatre de la Ville του Παρισιού και αποσπά διθυραμβικές κριτικές. Ταξιδεύει από την Γαλλία στην Κύπρο, την Τυνησία, την Γερμανία και όλη την Ελλάδα.
Το 1987 ανατέλλει ο ΣΕΙΡΙΟΣ και ο Μάνος Χατζιδάκις την καλεί να δώσει ένα ρεσιτάλ με "ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ", την σκηνοθετεί και στη συνέχεια διευθύνει τη δουλειά αυτή στο στούντιο, ενώ το ίδιο καλοκαίρι τραγουδά στις συναυλίες του σε άλλες πόλεις της Ελλάδας Το 1988 συνεργάζεται με νέους καλλιτέχνες και εμφανίζεται με τους Φατμέ, αλλά και με τον σπουδαίο Ιταλό τραγουδοποιό Paolo Conte. Από τις κοινές της εμφανίσεις τους, τον Δεκέμβριο στο ΠΑΛΛΑΣ προκύπτει νέα δισκογραφική συνεργασία, δύο από τα τραγούδια της οποίας απέδωσε στα ελληνικά από η Λίνα Νικολακοπούλου.
Το 1989 "Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΡΧΙΖΕΙ". Έτσι ονομάζεται η μουσική παράσταση που για δύο χρόνια παρουσίασαν μαζί με τη Δήμητρα Γαλάνη και τον Γιάννη Πάριο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, καθώς και ο ομότιτλος δίσκος.
Το 1990 ξεκινά για την Χάρις Αλεξίου με τη δεύτερη δισκογραφική της συνεργασία με τονΘάνο Μικρούτσικο. Είναι το άλμπουμ "ΚΡΑΤΑΕΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΥΤΗ Η ΚΟΛΩΝΙΑ", σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου..
Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, διοργανώνεται στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας μια συναυλία-γιορτή, με τίτλοΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΝΥΧΤΑ, που καταγράφηκε ως μια από τις σημαντικότερες συναυλίες της δεκαετίας. Συμμετείχαν καλλιτέχνες που συνδέθηκε για χρόνια μαζί τους, όπως ο Γιάννης Πάριος, ο Θάνος Μικρούτσικος, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Χρήστος Νικολόπουλος, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ο Γιώργος Σαρρής, ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Λάκης Λαζόπουλος αλλά και η Μελίνα Μερκούρη.
Το 1991 εμφανίζεται στο ΑΤΤΙΚΟΝ με ένα ξεχωριστό πρόγραμμα σε "ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΡΕΙΣ". Στην πρώτη ερμηνεύει τραγούδια των Χατζιδάκι, Μπρεχτ, Λοϊζου, Μικρούτσικου, στη δεύτερη φιλοξενεί συγκροτήματα της σύγχρονης ελληνικής σκηνής, παρουσιάζοντας και δικές της συνθέσεις, ενώ η τρίτη πράξη αποτελεί μια ανθολογία τραγουδιών του ρεπερτορίου της. Ακολουθεί το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, που ανοίγει για πρώτη φορά τις πόρτες του σε Έλληνα τραγουδιστή.
Με τον σκηνικό και τεχνικό εξοπλισμό που χρησιμοποιεί στις συναυλίες της, δημιουργεί νέα δεδομένα για τις εμφανίσεις των καλλιτεχνών.
Το φθινόπωρο του 1991 παρουσιάζει με τον Κώστα Χατζή στο REX και το Ράδιο Σίτι ένα πρόγραμμα που φέρει τη σκηνοθετική σφραγίδα του Mauro Bolognini. Αποτέλεσμα των εμφανίσεων ο δίσκος "Η ΑΛΕΞΙΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΧΑΤΖΗ".
Το 1992 ξεκινά η συνεργασία της με την POLYGRAM και ακολουθεί μια πορεία που χαρακτηρίζεται από νέο ύφος στα τραγούδια. Ηχογραφεί το "ΔΙ' ΕΥΧΩΝ" σε μουσική Νίκου Αντύπα και στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, δίσκος που ταράζει τα νερά της ελληνικής δισκογραφίας, ανοίγοντας καινούργιο κύκλο στη μακρόχρονη καριέρα της.
Το 1993 ο δίσκος κυκλοφορεί στην Ιαπωνία, το Βέλγιο, τη Γαλλία και το Ισραήλ από την POLYGRAM INTERNATIONAL. Το γαλλικό κανάλι M.C.M. International μαγνητοσκοπεί τη συναυλία της στο θέατρο Λυκαβηττού. Δίνει πάνω από 100 συναυλίες σε Ελλάδα, Κύπρο, Η.Π.Α., Καναδά, Ισραήλ, Ευρώπη, κλείνοντας θριαμβευτικά αυτό τον κύκλο εμφανίσεων με συναυλία στο Θέατρο Mogador του Παρισιού.
Το 1994 ηχογραφεί το "ΕΙ!" του Νίκου Αντύπα σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και Άρη Δαβαράκη.
Εμφανίζεται στο Ηρώδειο σε σκηνοθεσία και πάλι του Μauro Bolognini. Και τον Οκτώβριο τραγουδάει για πρώτη φορά στην Ιαπωνία.
Ο δίσκος "ΟΔΟΣ ΝΕΦΕΛΗΣ '88" κυκλοφορεί το 1995 και αποτελείται από τραγούδια που έχει γράψει η ίδια. Στις 15 Απριλίου τoυ '95, η Χάρις Αλεξίου βραβεύεται για τον δίσκο αυτό, στo Palais de Congres τoυ Παρισιού με τo "Prix Adami", βραβείο πoυ απονέμει κάθε χρόνο σε μεγάλους καλλιτέχνες η Ακαδημία Charles Cros. Δημιουργεί το STUDIO ΝΕΦΕΛΗ και παρουσιάζει τα νέα της τραγούδια, φτιάχνοντας μια νέα ατμόσφαιρα καφεθεάτρου. Την σκηνοθετεί ο Δημήτρης Παπαϊωάννου.
Το 1996 γράφει τους στίχους για το "Τανγκό της Νεφέλης" πάνω σε μουσική της Loreena McKennitt. Το τραγούδι αυτό, μαζί με άλλες ζωντανές ηχογραφήσεις από συναυλίες της σε όλο τον κόσμο την περίοδο '92-'96, αποτελούν το υλικό του δίσκου "ΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ '92-'96". Το "Ταγκό της Νεφέλης" βρίσκεται για πολλούς μήνες ανάμεσα στα δέκα πρώτα τραγούδια της world music στην Ευρώπη.
Το καλοκαίρι του 1997, ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση της Επιτροπής Διεκδίκησης Ολυμπιακών Αγώνων "Αθήνα 2004", έδωσε συναυλία στον χώρο της Πνύκας με φόντο την Ακρόπολη. Η τεράστια επιτυχία της πρώτης συναυλίας, στις 21 Ιουλίου, αλλά και οι υπεράριθμοι θεατές που δεν κατάφεραν να την παρακολουθήσουν, ήταν η αιτία να πραγματοποιηθούν δύο ακόμα συναυλίες στην Πνύκα.
Το 1998 κυκλοφορεί "ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ", ο δεύτερος δίσκος με αποκλειστικά δικά της τραγούδια, η ηχογράφηση του οποίου έγινε στο Studio Guillaume Tell του Παρισιού με Έλληνες και ξένους μουσικούς.
Περιοδεύει με τον Νίκο Παπάζογλου στη Βόρεια και Νότια Αμερική και τον Δεκέμβριο εμφανίζεται στην Αθήνα. Το "Διογένης Studio" ανακατασκευάστηκε για να καλύψει τις ανάγκες της παράστασης που παρουσίασε με τον Χρήστο Νικολόπουλο. Τις παραστάσεις σκηνοθετεί και πάλι, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου.
Τον Οκτώβριο του 1999 τραγουδάει με την διάσημη τουρκάλα τραγουδίστρια Sezen Aksu στην Κωνσταντινούπολη και την Αθήνα για τους σεισμοπαθείς των δυο χωρών, με την υποστήριξη του υπουργείου Πολιτισμού. Η συνεργασία αυτή συνεχίζεται το καλοκαίρι του 2000 στην Κωνσταντινούπολη και την Σμύρνη.
Τον Σεπτέμβριο του 2000 κυκλοφορεί ο δίσκος "ΨΙΘΥΡΟΙ". Ερμηνεύει αγαπημένα της τραγούδια μόνο με πιάνο και φωνή. Τα παρουσιάζει τον Οκτώβριο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, και το καλοκαίρι, στο μικρό αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Μια συναυλία-ρεσιτάλ με τη συνοδεία μικρού μουσικού συνόλου.
Την ίδια χρονιά ιδρύει τη δική της δισκογραφική εταιρία, την "Εστία" ", με σκοπό να στεγάσει όλες τις μελλοντικές της προτάσεις στη δισκογραφία. Το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφορεί τον Δεκέμβριο είναι το "ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΦΩΣ". Στον δίσκο αυτό συναντά και πάλι συνθέτες και στιχουργούς με τους οποίους συνεργάστηκε στο παρελθόν.
Το "ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΦΩΣ" γίνεται Lumiere Etrange και κυκλοφορεί σε όλη την Ευρώπη από τη Universal Γαλλίας. Ταυτόχρονα η Χάρις Αλεξίου εμφανίζεται στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές αίθουσες, όπου αποθεώνεται από κοινό και κριτική με κορυφαία στιγμή την εμφάνιση της στο θέατρο Olympia του Παρισιού.
Το 2002 είναι μια ακόμη δημιουργική χρονιά. Εμφανίζεται στη νέα μουσική σκηνή Cine Κεραμεικός", τραγουδώντας αυτή τη φορά περισσότερα λαϊκά τραγούδια. Μαζί της ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και νεότεροι καλλιτέχνες. Κυκλοφορεί το Cine ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ LIVE.
Το 2003 ο δίσκος Ως την άκρη του ουρανού σου ξεπέρασε τις 160.000 πωλήσεις, έγινε τέσσερις φορές πλατινένιος και η Χάρις Αλεξίου αναδείχθηκε Best Selling Greek Artist για την περίοδο Αύγουστος 2003 έως Αύγουστο 2004 από τα WORLD MUSIC AWARDS, έναν από τους σημαντικότερους θεσμούς της παγκόσμιας δισκογραφίας.
2004, έτος Ολυμπιακών Αγώνων, στην Αθήνα. Τραγουδάει στην Τελετή λήξης. Είναι η «εθνική πεντάδα» του Ελληνικού τραγουδιού, Χ. Αλεξίου, Δ. Γαλάνη, Μαρινέλλα, Γ. Πάριος, Γ.Νταλάρας.
Τον Οκτώβριο 2004 κυκλοφόρησε η συλλογή τραγουδιών με τίτλο Ανθολόγιο. Το διπλό CD περιλαμβάνει 38 τραγούδια από το σύνολο της δισκογραφίας της και δύο καινούργια. Η ίδια επέλεξε προσεκτικά τα τραγούδια με κριτήριο όχι μόνο το τι έχει αγαπήσει πιο πολύ ο κόσμος αλλά και το τι σημαίνει το κάθε τραγούδι για την ίδια. Χωρίς να ακολουθείται η χρονολογική σειρά, σε ένα ενδιαφέρον παιχνίδι με τα είδη και τις εποχές, δημιουργείται ένα απόλυτα αρμονικό σύνολο για μια ισορροπημένη ακρόαση.
Τον Απρίλιο 2005 επανεκδόθηκαν 16 CD's, όλος ο κατάλογός της στην MINOS EMI, σε remastering και repackaging. Τα άλμπουμς επανεκδόθηκαν με νέα ψηφιακή ηχητική επεξεργασία, σε νέες εξαιρετικά επιμελημένες εκδόσεις (νέα εικαστική επιμέλεια και προσαρμογή του πρωτότυπου υλικού, εκ νέου επιμέλεια και προσθήκη συνοδευτικών κειμένων και στίχων καθώς και φωτογραφιών αρχείου, σύγχρονες με την εποχή της πρώτης έκδοσης).
Η Χάρις Αλεξίου, το 2006 επιστρέφει με τον δίσκο «Βύσσινο και Νεράντζι».
Ένας δίσκος που ηχογραφήθηκε και αποτύπωσε την παραδοσιακή πλευρά της σύγχρονης μουσικής.
Θοδωρής Παπαδόπουλος, Σμαρώ Παπαδοπούλου και Μάκης Σεβίλογλου οι δημιουργοί του, που συνθέτουν την μουσική και στιχουργική πρόταση για μια επιστροφή στις ρίζες.
Ένας δίσκος που παρόλο το ειδικό του βάρος, κατάφερε λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του, να ξεπεράσει τα 50.000 αντίτυπα παίρνοντας τον χρησμό της πλατίνας και κερδίζοντας την αγάπη του κόσμου.
Το καλοκαίρι ξεκινάει μια σειρά ειδικών εμφανίσεων.
Στο Φεστιβάλ Αθηνών (Ωδείο Ηρώδου Αττικού) τραγουδάει με την Δήμητρα Γαλάνη για δύο βραδιές στις συναυλίες αφιέρωμα στην Σοφία Βέμπο.
Με τους Σωκράτη Μάλαμα και Αλκίνοο Ιωαννίδη για τα 15 χρόνια του ραδιοφωνικού σταθμού «Μελωδία» σε τέσσερις sold out βραδιές στο Θέατρο του Λυκαβηττού στην Αθήνα και στο «Palais des sports» στην Θεσσαλονίκη. Οι συναυλίες ηχογραφούνται και θα κυκλοφορήσουν τον Μάρτιο του 2007, 2πλό CD και DVD.
To 2006 κλείνει με μία μεγάλη περιοδεία στην Ευρώπη, κάνοντας ταυτόχρονα συναυλίες και την προώθηση του δίσκου «Ανθολόγιο» που κυκλοφορεί ήδη μέσα στον ίδιο χρόνο στις ίδιες χώρες.
Στις 26 Φεβρουαρίου 2007 και για τρεις μοναδικές παραστάσεις, εμφανίζεται στο «Μέγαρο Μουσικής Αθηνών». Σκηνοθετεί ο Πάνος Παπαδόπουλος, ενορχηστρώνει ο Κώστας Παπαδούκας και διευθύνει την μεγάλη ορχήστρα ο Αλέξανδρος Μυράτ.
Με αφορμή τον εορτασμό για τα 70 χρόνια από την γέννηση του Μάνου Λοΐζου, η Χάρις Αλεξίου παρουσιάζει στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στις 13, 14 και 15 Ιουνίου 2007 την παράσταση-αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο «Όλα σε θυμίζουν», ερμηνεύοντας αποκλειστικά έργα του. Μαζί της επισκηνής ο Νίκος Πορτοκάλογλου και το Τρίφωνο, σε σκηνοθεσία Πάνου Παπαδόπουλου, ενορχηστρώσεις Κώστα Παπαδούκα και φωτισμούς Ανδρέα Σινάνου. Η παράσταση θα ταξιδέψει για δυο μοναδικές συναυλίες στη Θεσσαλονίκη, ενώ θα ακολουθήσει καλοκαιρινή περιοδεία αφιερωμένη στον μεγάλο συνθέτη σε περισσότερες από 25 πόλεις ανά την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο με τη συντροφιά του Τριφώνου.
Στις 22 Οκτωβρίου 2007 κυκλοφορεί ο δίσκος «Χάρις Αλεξίου- Αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο». Πρόκειται για την ζωντανή ηχογράφηση και μαγνητοσκόπηση της παράστασης-αφιέρωμα στον μεγάλο συνθέτη, που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Ιούνιο στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Στο δίσκο συμμετέχουν ο Νίκος Πορτοκάλογλου και το Τρίφωνο. Η παράσταση κυκλοφορεί σε διπλό cd και διπλό cd και dvd από την Εstia.
Από την Ελλάδα ως την Αυστραλία, από τη Ρωσία ως την Αφρική, από την Ευρώπη ως την Αμερική και την Ιαπωνία, η Χάρις Αλεξίου τραγουδά και ταξιδεύει με τη φωνή της το αίσθημα του ελληνικού τραγουδιού. Η ίδια άλλωστε, πιστεύει ότι το ελληνικό τραγούδι μέσα από τους ποιητές και τους μουσουργούς του, την οδήγησε στο να αγαπήσει και να κατανοήσει βαθύτερα τον πολιτισμό και την ιστορία του τόπου της.
Για την Βοιωτία και τους φίλους της μουσικής, και για όλη την Ελλάδα, η Χαρούλα είναι το καμάρι μας.
Την ευχαριστούμε για όσα έχει δώσει στον χώρο της μουσικής και γι’ αυτά που θα δώσει ακόμα.

ΤΡΟΦΩΝΙΑ 2008

ΒΟΙΩΤΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕΛΙΣΣΑΡΗΣ (ΤΟΥΡΛΟΣ)

Ο Γιάννης Μελισσάρης ή Τούρλος όπως τον ήξεραν όλοι, γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1913 στις Θεσπιές. Ήταν ένας πρακτικός οργανοπαίχτης (δεν ήξερε να διαβάζει μουσική) χωρίς αυτό να τον εμποδίσει να γίνει γνωστός σε όλη την επαρχία της Θήβας και να έχει μια έντονη μουσική παρουσία για περίπου 60 χρόνια.
Η αγάπη και το πάθος για την μουσική τον έκαναν να ασχοληθεί με το αγαπημένο του όργανο το κλαρίνο μέχρι και τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Δεν υπήρχε πανηγύρι, γάμος, γλέντι και γιορτή που να έλειπε ο Γιάννης με το κλαρίνο του.
Αναφορά στον Γιάννη Μελισσάρη (και όταν εκείνος ζούσε) έγινε στην τοπική εφημερίδα ΄΄ΘΕΣΠΙΑΚΑ΄΄ στο τεύχος Σεπτεμβρίου 1993 και γράφει:
-Επισκεφθήκαμε ένα ζεστό απόγευμα τον μπάρμπα Γιάννη στο σπίτι του στις Θεσπιές. Ευθύς απλός και αθυρόστομος με γνήσιο λαϊκό χιούμορ που σε συναρπάζει, ο μπάρμπα Γιάννης μας μίλησε με πολύ ζωντανή και γλαφυρή περιγραφή για το προπολεμικό Ρημόκαστρο, τα διάφορα επεισόδια της ζωής του αυτήν την περίοδο, και ασφαλώς για τους προπολεμικούς λαϊκούς πρακτικούς οργανοπαίκτες των Θεσπιών.

(Με τον Κόρο και τον Σκαφίδα)

Το 1936 σε ηλικία 23 χρονών άρχισε να μαθαίνει κλαρίνο στον καλύτερο για αυτόν κλαρινίστα της εποχής, τον Γιάννη Κυριακάτη. Τρία χρόνια κράτησε η εξάσκηση του στο όργανο που θα τον κάνει γνωστό στην ευρύτερη περιοχή και γίνεται και βιρτουόζος σε αυτό. Ο μπάρμπα Γιάννης συνεργάστηκε και έπαιξε κλαρίνο με πάρα πολλούς οργανοπαίκτες, οι οποίοι είναι γνωστοί σε ολόκληρη την Ελλάδα.

(Με τον Κόρο και τον Τσαούση)

Μας μίλησε επίσης για τα όργανα που πλαισίωναν τότε μια λαϊκή ορχήστρα, καθώς και για τους άλλους οργανοπαίκτες από τις Θεσπιές. Τον Στυλιανό Νέρη που έπαιζε κλαρίνο, τον Μελέτη Τοσούνη που έπαιζε κλαρίνο επίσης, τον Κώστα Μελισσάρη που έπαιζε σαντούρι, και τον Βασίλη Μανούρλα που έπαιζε λαούτο.
Ο Γιάννης Μελισσάρης πέθανε στις 20 Μαρτίου 2006 σε ηλικία 93 χρονών. Ευχαριστούμε τα ΄΄ΘΕΣΠΙΑΚΑ΄΄ για την συνεργασία και την αποστολή του υλικού.

ΜΥΘΟΙ ΓΕΦΥΡΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Βοιωτία,

Ένας ιδιαίτερος χώρος από την
αρχαιότητα.
Σταυροδρόμι Χρησμών,
Θεών και Ηρώων.
Αφετηρία των μεγαλύτερων
γεγονότων που σημάδεψαν
την ανθρωπότητα.

Τρωικός Πόλεμος, Επτά επί Θήβας, Αργοναυτική Εκστρατεία.
Η πρώτη ομοσπονδία κρατών πόλεων ‘’το Κοινόν των Βοιωτών’’.
Μοναδικός τόπος λατρείας του Έρωτα, η Κοιλάδα των Μουσών.
Γέφυρα των πολιτισμών του ελληνισμού της Κάτω Ιταλίας και της Κριμαίας.

Η Βοιωτία ευνοημένη από τη γεωγραφική της θέση.
Εκατό μόλις χιλιόμετρα από την Αθήνα. Με φυσικές ομορφιές, που αναδύονται από τις ορογραμμές του Κιθαιρώνα, του Ελικώνα και του Παρνασσού.
Με θάλασσες, από βορά του Ευβοϊκού και από νότο του Κορινθιακού,
με τους Μύθους, την Λαογραφία και την Ιστορία, έχει αδιαπραγμάτευτα στοιχεία, για ανάπτυξη και ευημερία.

Με οδηγό τον ανεκτίμητο
Βοιωτικό μυθικό πλούτο και
Την αναγκαιότητα του σύγχρονου
Ανθρώπου να υπάρξει και να αναπτυχθεί,
Εκτιμάμε ότι οι μύθοι είναι οι
πιο ισχυρές γέφυρες πολιτισμού.

Κοιτώντας το χθές, προβληματιζόμαστε για το αύριο μέσα από την μοναδική σχέση ανάπτυξης μύθου και ανθρώπου.
Ανατρέχουμε έτσι στις πηγές των μύθων. Ο πιο εύφορος τόπος της μυθολογίας, είναι αυτός που ορίζεται από τον Ελικώνα, τον Κιθαιρώνα και τον Παρνασσό.
Τόπος, όπου γεννήθηκε ο Ηρακλής, ο Διόνυσος, ο Οιδίποδας, η Αντιγόνη, ο Πίνδαρος, ο Πλούταρχος, ο Ησίοδος, ο Νάρκισσος, η Φρύνη.
Εδώ λατρευόταν ο Έρωτας.
Εδώ κατέβαιναν οι Μούσες χορεύοντας μαγεμένες από τους ήχους του Απόλλωνα.
Εμείς οι άνθρωποι, που αγαπάμε αυτόν το τόπο, στήνουμε γέφυρες πολιτισμού προς το παρελθόν και το μέλλον, θέλοντας η Βοιωτία να βρει το δικό της παλμό, θέλοντας η κοιλάδα των Μουσών, να κερδίσει ξανά ευφορία από τους ήχους των ανθρώπων.

Η ανάπτυξη της Βοιωτίας είναι μονόδρομος. Είναι στενά δεμένη, με τη διατήρηση και διάδοση της λαϊκής της παράδοσης και τη διαφύλαξη και προβολή του φυσικού της περιβάλλοντος.
Με οδηγό τα στοιχεία αυτά, σχεδιάζουμε και προτείνουμε: ‘’Μύθοι – γέφυρες πολιτισμού’’
Μια πρόταση η οποία στοχεύει να συνδυάσει εναλλακτικές μορφές τουρισμού, έχοντας στο επίκεντρο το μυθικό στοιχείο του νομού, προσανατολισμένο στις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου.
Ένα μαγικό ταξίδι στη Βοιωτία των μύθων και των κοινωνικών αγώνων, με εικόνα, μουσική, λόγο, στα βήματα του Παυσανία.

Η μόνη μας κληρονομιά
είναι η μνήμη Σκοπός αυτού του ταξιδιού, είναι να γνωρίσουν οι νέοι τα μυθικά σύμβολα και την Ιστορία. Να γίνουν ενεργοί δέκτες σε ζητήματα φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Μια διαδικασία, που προσανατολίζει και οδηγεί στη δημιουργική απασχόληση, τον εθελοντισμό και την αξία των αξιών, τον Αυτοσεβασμό.
Το Μυθικό στοιχείο, γίνεται προϊόν κληρονομιάς και κλειδί του σύγχρονου ανθρώπου στην αναζήτηση δρόμων, για ένα καλύτερο αύριο, ένα αύριο με πρωταγωνιστή τον Άνθρωπο.

Λόγος:
Αφηγούνται, η Πέγκυ Τρικαλιώτη, ο Γιάννης Βόγλης και η Δήμητρα Χατούπη, κείμενα από τα Βοιωτικά του Παυσανία, του περιηγητή που άφησε ένα μοναδικό και τεράστιο έργο για τους μελετητές του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού.
Μουσική:
Συνοδεύει την αφήγηση και γεφυρώνει μουσικά ο Μιχάλης Καραβασίλης παίζοντας στην Λύρα του Απόλλωνα αρχαίες και σύγχρονες μελωδίες.
Εικόνα:
Προβάλλονται ταυτόχρονα γκραβούρες από καταγραφές των περιηγητών, εικόνες και σύμβολα από τους Βοιωτικούς Μύθους και μνημεία τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα.
Η μαγεία της εικόνας, το άκουσμα της Λύρας του Απόλλωνα και η αφηγηματική ροή σε ταξιδεύουν στο τόπο και το χρόνο, εκεί όπου συναντιόνται το Διονυσιακό με το Απολλωνιακό στοιχείο και συνθέτουν τον Βοιωτικό Μύθο. Οι Λαοί της Βαλκανικής δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, αντίθετα τους ενώνει ένα κυρίαρχο στοιχείο, το οποίο πηγάζει από τους μύθους και έχει τις ρίζες του στην Διονυσιακή λατρεία, ο χορός, στοιχείο το οποίο ανάγει και προσδιορίζει τον Λαϊκό Πολιτισμό.
Διαβαλκανική συνεργασία:
Βουλγαρία – Ελλάδα – Σερβία

Βουλγαρία:
Χορευτικό Συγκρότημα ‘’ΝΤΕΤΕΛΙΝΙ’’ Ιδρύθηκε πριν 20 χρόνια στη πόλη της Παυέλ μπάνια, στην καρδιά της Βουλγαρίας την πανέμορφη κοιλάδα των ρόδων.
Το ρεπερτόριό του περιλαμβάνει πάνω από 50 χορούς από όλες τις λαογραφικές περιοχές της Βουλγαρίας. Έχει λάβει μέρος σε πολλά διεθνή φεστιβάλ.
Χοροδιδάσκαλος: Νέντκα Καβράκοβα.

Ελλάδα:
Χορευτικό Συγκρότημα του Συλλόγου Πολιτιστικής Ανάπτυξης Θήβας ‘’Λάϊος’’ δημιουργήθηκε το 1982 από μια ομάδα νέων που ήθελαν να συνεισφέρουν με το δικό τους τρόπο στα πολιτιστικά δρώμενα της Θήβας. Μέχρι και σήμερα παρουσιάζει έντονη δραστηριότητα στο χώρο του πολιτισμού τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

Σερβία:
Χορευτικό Συγκρότημα ‘’ΑΜΠΡΑΣΕΒΙΤΣ’’ από την πόλη Λέσκοβατς, η οποία βρίσκεται στο νότιο τμήμα της Σερβίας και κλείνει αισίως τα 100 χρόνια δράσης.
Έχει λάβει μέρος σε πολλά διεθνή φεστιβάλ.

Πρόγραμμα εκδηλώσεων