30 Ιαν 2009

ΤΑ ΧΕΡΙΑ και ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

Δύο τραγούδια, που κάθε φορά που τα ακούω …ανατριχιάζω και δακρύζω!

Τα χέρια

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς

Τα χέρια που άγγιζαν αυτά τα μαλλιά
τα χέρια που φύτεψαν αυτή τη μηλιά
σαν φύλλα ξερά που τα παράσυρε η βροχή
το χώμα αγκαλιάζουνε σπαρμένα στη γη.


Τα μάτια που έδιναν στ' αστέρια το φως
τα μάτια που έλαμπαν σαν ήλιος κρυφός
τα μάτια σου αυτά τα γελαστά είναι κλειστά
λυχνάρια που σβήστηκαν στο χιόνι μπροστά.


Καινούργιο φθινόπωρο και ακόμα να βγεις
σαν άσπρο χρυσάνθεμο στη φλούδα της γης
Να βγεις να μου πεις αν καρτερείς να ξαναρθώ
στα χέρια σου αγάπη μου για να ζεσταθώ.

Το γράμμα

Στίχοι/Μουσική: Θωμάς Μπακαλάκος
Πρώτη εκτέλεση: Χάρις Αλαξίου

Γεια και χαρά σας, αγάπες μου, γεια χαρά σας
Ας ήταν όνειρο που είμαι μακριά σας
Η μοναξιά την καρδιά μου λιώνει
τη ματώνει, τη ματώνει

Να δώσεις δυο φιλάκια στη Μυριοκαλή
κι αυτό το λουλουδάκι για σένα
Κι αύριο μην ξεχάσεις, που είναι Κυριακή
να βάλεις τα καλά σου για μένα
Σ’ αγαπώ πολύ, σ’ αγαπώ πολύ

Είχε μια γλύκα τέτοια ο φετινός χειμώνας
Έβγαλε ανθάκια ακόμα κι ο στρατώνας
Χτες βγήκα και πήγα στο Βαγγέλη
χαιρετίσματα σου στέλνει

Να δώσεις δυο φιλάκια...

Γράψε μου, θέλω να μάθω το πώς περνάτε
και η Αννούλα μας αν με θυμάται
Για τη γαρδένια μου στο μπαλκόνι
μαραζώνει, μαραζώνει

Να δώσεις δυο φιλάκια...

27 Ιαν 2009

ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ

Στο πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα «ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ» συναντάμε τον Αντώνη Μοσχούτη, τον Άρη Τρουπάκη και τον Μάκη Παραδεισόπουλο. Με το πρόσφατο, ομώνυμο δίσκο τους, κατέθεσαν μια ολοκληρωμένη πρόταση γύρο από το τι σημαίνει στις μέρες μας ο όρος ελληνικό ροκ. Ο Αντώνης και ο Άρης μιλούν για την καινούργια τους δουλειά, αλλά και για τις παράξενες μέρες που ζούμε γενικώς.
Όταν το 1995~1996 ο Αντώνης με τον Άρη έπαιζαν μαζί στην μουσική σκηνή Βάτραχοι, αναπτύχθηκε μια φιλία και άρχισαν να δημιουργούν διάφορες δουλειές και να τις ηχογραφούν.
Παίζοντας τα τραγούδια στο καφέ Αλάβαστρον πέρυσι το χειμώνα, η αποδοχή από το κοινό ήταν πάρα πολύ θετική. Δεν ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε για να βγάλουμε δίσκο αλλά για να δουλέψουμε τα τραγούδια μας, γιατί μας άρεσε να τα ενορχηστρώσουμε και να τα ακούσουμε ολοκληρωμένα. Επί δύο χρόνια επεξεργαζόμασταν το υλικό μέχρι να καταλήξουμε σε κάτι που μας εξέφραζε. Όταν συνέβη αυτό δώσαμε ένα demo στην εταιρεία. Είμαστε τυχεροί γιατί χτυπήσαμε την πόρτα της Lyra και μας άνοιξε. Δεν χρειάστηκε να τρέξουμε με ένα cd από εταιρεία σε εταιρεία. Υπάρχουν όμως πολλοί καλύτεροι από εμάς οι οποίοι έψαχναν δέκα χρόνια για εταιρεία.
Η μουσική που παίζουμε είναι ροκ / ακουστική, γενικά όμως δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες. Κάθε τι αυθεντικό μπορεί να θεωρηθεί ροκ. Τα προσωπικά ακούσματα που παντρεύτηκαν και μας έχουν ορίσει είναι οι Floyd, οι Supertramp, οι Beatles, τα ροκ συγκροτήματα του ’60 και των αρχών του ’70. Από Έλληνες ο Λοϊζος, ο Σαββόπουλος, ο Χατζιδάκις και οι αδερφοί Κατσιμίχα.
Μεγαλώσαμε σε ένα μεταίχμιο, σε μια μετάβαση από το κοινωνικό στο ατομικό. Είμαστε μια γενιά που διαμορφωνόταν όταν κατέρρεε το Ανατολικό μπλοκ. Είδαμε ένα απίστευτο πέρασμα στην εξατομίκευση, στον καπιταλισμό, στην ελευθερία της αγοράς, στην παγκοσμιοποίηση, στη φιλελευθεροποίηση των πάντων, στο ότι κάθεσαι σπίτι σου και κάνεις chat. Αν θα έπρεπε να έχει ένα αιτούμενο η γενιά μας, είναι να ψάξουμε να βρούμε εκείνα που μας ενώνουν και όχι εκείνα που μας χωρίζουν. Οι απλές, συνηθισμένες μέρες είναι παράξενες. Ζούμε σε τέτοιους ρυθμούς και σε τέτοιο καθημερινό πανικό, που μια νορμάλ μέρα δίχως άγχος είναι παράξενη μέρα. Το όνομα του γκρουπ και του δίσκου προήλθε από το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, «το βαλς της παράξενης μέρας». Ήταν μια παράξενη μέρα που είχα ζήσει, λέει ο Άρης, όπου συνέβησαν πολλά μικρά πραγματάκια που ήταν καινούργια και ελπιδοφόρα χωρίς να κραυγάζουν. Δεν υπάρχει περίπτωση να γράψω ένα τραγούδι όταν είμαι μες στην τρελή χαρά λέει ο Αντώνης. Όταν καθίσω να ασχοληθώ με ένα τραγούδι, θα πρέπει να είμαι προβληματισμένος, στεναχωρημένος, και μέσα από το τραγούδι νιώθω ότι λυτρώνομαι.
Η διαδικασία της δημιουργίας είναι κοινή με τον Αντώνη και τον Άρη, και μετά έρχεται και ο τρίτος της παρέας, ο Μάκης Παραδεισόπουλος και τα απογειώνει με την ηλεκτρική κιθάρα του. Ο Μάκης έντυσε τα κομμάτια με ένα έντονο ροκ χρώμα και έδωσε πολλές ιδέες στην ενορχήστρωση.
Την μουσική δεν την είδαμε ποτέ ως επάγγελμα. Ο Μάκης έχει μαγαζί με μουσικά όργανα, ο Αντώνης είναι χρυσοχόος και ο Άρης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Δεν είμαστε σίγουροι ότι δεν θα είχαμε κάνει συμβιβασμούς στη μουσική, αν βιοποριζόμασταν απ’ αυτή.
Για μας επιτυχία είναι να αποκτήσουμε περισσότερους φίλους μέσα από αυτό το δίσκο. Επιτυχία είναι ήδη ότι δουλεύουμε μαζί και δεν είναι ο καθένας μόνος του.

πηγή: Δίφωνο

26 Ιαν 2009

''ΑΚΑΠΕΛΑ'' ΔΕ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΩ

Στίχοι: Οδυσσέας Εισαγγελέας
Μουσική: Γιάννης Νικολάου
Πρώτη εκτέλεση: Λαθρεπιβάτες

Και να που τα ταξίδια
μείναν μόνο όνειρα
Και να που οι φωνές
και τα τραγούδια σώπασαν

Και να που η ζωή
τώρα κυλάει πιο γρήγορα
Και να που τα παιδιά
και τα παιχνίδια χάθηκαν

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Φταίει η ζωή που είναι μικρή

Ραγίσαν τα φεγγάρια
που ‘χε φέρει η άνοιξη
Μαρμάρωσε το φως
στο τελευταίο νύχτωμα

Φτιασίδι ερωτικό
που θα φοραέι το αύριο
Στις πιάτσες της βροχής
που θα πουλιέται Σάββατο

24 Ιαν 2009

ΜΑΝΩΛΗΣ ΧΙΩΤΗΣ

Το όνομά του είναι ταυτόσημο της δεξιοτεχνίας του μπουζουκιού. Ο Μανώλης Χιώτης αποτελεί σήμερα πρότυπο καλλιτέχνη, αν και η ιδέα του να εισάγει την τέταρτη –διπλή– χορδή στο μπουζούκι χώρισε τους εκτελεστές του οργάνου σε δύο κατηγορίες, τους τρίχορδους και τους τετράχορδους. Ένας διαχωρισμός που έγινε όχι μόνο όσον αφορά την τεχνική, αλλά κυρίως «ιδεολογικά».
Η οικογένεια του Μανώλη Χιώτη ζούσε στο Ναύπλιο, ωστόσο ο Χιώτης πρέπει να γεννήθηκε το 1920 στην Θεσσαλονίκη, καθώς οι γονείς του μετακόμισαν από το Ναύπλιο στην Θεσσαλονίκη νωρίτερα από το 1920. Κατά τη διάρκεια των μαθητικών του χρόνων ο Χιώτης πήρε μαθήματα κιθάρας, μπουζουκιού και ούτι από τον διάσημο δάσκαλο της εποχής Γεώργιο Λώλο, στη Θεσσαλονίκη. Η οικογένεια του Χιώτη επέστρεψε στο Ναύπλιο το 1935. Εκεί ο Μανώλης σε ηλικία 15 χρονών ξεκινά τα πρώτα δειλά βήματα στο χώρο της μουσικής, άγνωστος ακόμα, με εμφανίσεις σε μαγαζιά της περιοχής του. Ένα χρόνο αργότερα, το 1936, επισκέπτεται την Αθήνα, όπου εμφανίζεται για ένα μικρό διάστημα στα «Παγώνια» και αμέσως μετά στο «Δάσος», πλάι στον μεγάλο Στράτο Παγιουμτζή. Ο Χιώτης ήτανε ακόμα 16 χρονών, ωστόσο ο Παγιουμτζής διακρίνοντας το ταλέντο του από τα «Παγώνια» όπου έπαιξαν μαζί, τον παρουσίασε στην Columbia με την οποία υπέγραψε και το πρώτο του συμβόλαιο, το χειμώνα του 1936. Την επόμενη χρονιά φωνογραφείται και το πρώτο του τραγούδι με τίτλο «Το χρήμα δεν το λογαριάζω» με εκτελεστή τον Στράτο Παγιουμτζή. Ο Χιώτης έχει την τύχη – ή την ικανότητα – να κάνει επιτυχία από αυτό κιόλας το τραγούδι. Έτσι τα τραγούδια που ακολουθούν ολοένα και τον ανεβάζουν στον καλλιτεχνικό χώρο. Η καριέρα του Χιώτη εκτινάσσεται απότομα το 1946, όταν ηχογραφεί σε δεύτερη εκτέλεση, το ήδη επιτυχημένο του τραγούδι «Ο πασατέμπος» στο οποίο κάνει –σύμφωνα με την κυρίαρχη άποψη – την πρώτη του εμφάνιση το τετράχορδο μπουζούκι. Μία καινοτομία που εκτιμάται ότι πρώτος ο Χιώτης χρησιμοποίησε, αν και φαίνεται ότι τελικά το τετράχορδο μπουζούκι υπήρχε νωρίτερα από τον Χιώτη. Το νέο μπουζούκι (κιθαρομπούζουκο* όπως χαρακτηρίζεται ειρωνικά σήμερα από τους τριχορδάδες) είναι σαφώς πιο εύκολο από το παραδοσιακό τρίχορδο μπουζούκι, καθώς προσφέρεται για μεγαλύτερη ταχύτητα και ευελιξία από τον εκτελεστή. Έτσι μετά τον Χιώτη αρκετοί τριχορδάδες μεταπηδούν στο τετράχορδο και κάπου εκεί αρχίζει η αντιπαράθεση των δύο ιδεολογιών. O Μανώλης Χιώτης έκανε 3 γάμους, με τις τραγουδίστριες Ζωή Νάχη, Μαίρη Λίντα και Μπέμπα Κυριακίδου. Είναι όμως αποδεκτό ότι το καλλιτεχνικό ντουέτο Χιώτη–Λίντα είναι το πλέον επιτυχημένο (δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι αυτό το ντουέτο έχει σημαδέψει την καριέρα και των δύο) και μπορεί να συγκριθεί σε επιτυχία μόνο με τα ντουέτο Τσιτσάνη–Νίνου ή Τόλη και Λίτσας Χάρμα (Ντούο Χάρμα) της εποχής. Η αλήθεια είναι ότι ο Μανώλης Χιώτης δεν έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια. Η οικογένειά του ήτανε ευκατάστατη (η μητέρα του μάλιστα διατηρούσε ένα από τα πλέον αριστοκρατικά μπαρ της εποχής) και αυτό το αρχοντικό στυλ στο πάλκο διατήρησε και ο Χιώτης στην μετέπειτα πορεία του. Αξίζει να του αποδοθεί το γεγονός ότι καθιέρωσε το μπουζούκι «στα σαλόνια», μιας και μέχρι τότε ήτανε απαγορευμένο και χαρακτηρισμένο ως «υπερβολικά λαϊκό». Εξάλλου εκεί οφείλονται και οι ακόλουθοι στίχοι του τραγουδιού του Στράτου Διονυσίου (αρκετά αργότερα βέβαια, το 1987, στο δίσκο «Ο λαός τραγούδι θέλει»):
Το μπουζούκι του Μανώλη που το αγαπούσαν όλοι παπιονάκηδες και μάγκες στα σαλόνια στις παράγκες Ο Μανώλης Χιώτης πάντως εκτιμάται και ότι ήτανε ο πρώτος που χρησιμοποίησε την ηλεκτρική κιθάρα στην Ελλάδα. Ο Χιώτης την αγόρασε από κάποιους Γάλλους, μέλη ενός συγκροτήματος που έπαιζαν στην Αθήνα, στο καμπαρέ “Ritz”, λίγο μετά την Κατοχή.
Ο Μανώλης Χιώτης αποτελεί μία προσωπικότητα που άλλαξε στην ιστορία και την εξέλιξη της μουσικής στην Ελλάδα. Η καινοτομία που, είτε αυτός εφάρμοσε πρώτος είτε την επέβαλλε, των 4 χορδών στο μπουζούκι, μπορεί μεν να προκάλεσε (δικαιολογημένα ίσως) το μένος των παραδοσιακών τριχορδάδων, αλλά έκανε αποδεκτό το μπουζούκι σε όλη την Ελλάδα, αλλά και γνωστό στον υπόλοιπο κόσμο. Επίσης αξίζει να πούμε ότι η «Σχολή Χιώτη» άλλαξε πραγματικά την μοίρα και το μέλλον του μπουζουκιού στην Ελλάδα. Ο Μανώλης Χιώτης, αυτός ο μεγάλος δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, πέθανε πρόωρα στις 21 Μαρτίου του 1970, σε ηλικία μόλις 50 χρόνων, σε μια εποχή που το λαϊκό τραγούδι παρουσίαζε κατακόρυφη άνοδο και ίσως ο Χιώτης επηρέαζε και ο ίδιος τις εξελίξεις. Πάντως και μετά τον θάνατό του, θα έλεγε κανείς και σήμερα ακόμα, ο Χιώτης επηρεάζει την πορεία του τραγουδιού. Ο Μανώλης Χιώτης αποτελεί πρότυπο όλων των τετράχορδων μπουζουξήδων, πρόκειται για έναν μεγάλο «δάσκαλο» που ο κάθε ένας σημερινός τετράχορδος μπουζουξής χρησιμοποιεί τις τεχνικές που ο ίδιος παρουσίασε, για την εκμάθηση του οργάνου. Επίσης τραγούδια όπως «Σβήσε τη φλόγα», «Ο πασατέμπος», «Ηλιοβασιλέματα», «Περασμένες μου αγάπες», «Βουνό με βουνό δε σμίγει», «Έρωτά μου κατεργάρη», «Αφού το θες», «Το παλιό μου μπουζουκάκι», «Το χρήμα δεν το λογαριάζω» και τόσα άλλα έχουν περάσει στην ελίτ του λαϊκού τραγουδιού, καθώς σημάδεψαν και χαρακτήρισαν μια εποχή, αλλά παίζονται και σήμερα σε μαγαζιά, ραδιόφωνα ή σε δίσκους, σε επανεκτελέσεις. *Ο όρος είναι πραγματικός – έτσι ονόμασε ο Ζοζέφ Τερζιβασιάν τα πρώτα δύο «μοντέλα» που κατασκεύασε, τα οποία είναι μια μίξη μπουζουκιού και κιθάρας. Ο Ζοζέφ κατασκεύασε δύο τέτοια «υβρίδια», το ένα για τον Χιώτη και το άλλο για τον αδερφικό φίλο του Χιώτη, Στέφανο Σπιτάμπελο. Ο όρος «κιθαρομπούζουκο» παραμένει ωστόσο μέχρι τις μέρες, καθώς το κούρδισμα εμφανίζει ομοιότητες και ο ήχος είναι πιο «κιθαριστικός» σε αντίθεση με τον οξύ ήχο που βγάζει το τρίχορδο μπουζούκι.






23 Ιαν 2009

''ΑΚΑΠΕΛΑ'' ΓΕΝΕΘΛΙΑ

Στίχοι: Στέλιος Μπικάκης
Μουσική: Στέλιος Μπικάκης
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Μπικάκης

Στα μονοπάτια του καημού
στη γέφυρα του στεναγμού
μ' έκαν' η μάνα μου
Μια φθινοπωρινή βραδιά,
ζωή την κρύα σου καρδιά
είδαν τα μάτια μου

Με κουδουνίστρες πλαστικές
όμορφες και χρωματιστές
με νανουρίζανε
Και τα ματάκια τα μικρά
είδαν του κόσμου τ' αγαθά
και συμφωνήσανε

Ήταν το γάλα μου πικρό
και το νεράκι μου γλυφό
που με μεγάλωνε
Κι απέναντι στη κούνια μου,
η μοίρα η κακούργα μου
και με καμάρωνε

Ήταν το κλάμα μου μουντό
σαν κάτι να 'θελα να πω,
μα δεν με νιώσανε
Μια λυπημένη αναπνοή
για την πουτάνα τη ζωή
που μου χρεώσανε

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
δεν με ρωτήσανε ζωή, μα σε συνήθισα
Σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα,
ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρισα
Θεέ μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω
και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω

Πάνω σε λάσπες και καρφιά
στ' άδικου κόσμου τη φωτιά πρωτοπερπάτησα
Ισορροπία σταθερή
για να προλάβω τη ζωή,
όμως την πάτησα

Μονό το "α" και το "χ"
στη σχολική μου εποχή
πρωτοσυλλάβισα
Γι αυτό το "αχ" και το "γιατί"
όπου βρεθώ μ' ακολουθεί
κι ας τριαντάρισα

Έτσι περνούσε ο καιρός
και γω στο δρόμο μου σκυφτός
έκανα όνειρα
Έτυχε να 'μαι απ' αυτούς
που κολυμπάνε στους αφρούς
και στα λασπόνερα

Στάζει το αίμα της ψυχής,
σαν τις σταγόνες της βροχής
όμως ποιος νοιάζεται
Και την αόρατη πληγή
που μέσα μου αιμορραγεί
ποιος την μοιράζεται

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν...


-Αφιερωμένο στον φίλο και συνεργάτη Γιώργο, που έφυγε νωρίς.

21 Ιαν 2009

LED ZEPPELIN

Τώρα που έχει περάσει καιρός, αντιμετωπίζω τους Led Zeppelin σαν τους Beatles των 70’s. Η μουσική τους δεν έχει να κάνει με τους Beatles, αλλά σε κοινωνικό και εμπορικό επίπεδο είναι ισοδύναμοι με την τετράδα του Liverpool. Αυτοί είναι που ξεκίνησαν τα 70’s. Ξεκίνησαν το 1968 και σήμαναν το τέλος μια εποχής, ανοίγοντας ταυτόχρονα μιαν άλλη. Έκαναν μία επιτομή στο hard rock/heavy metal, αλλά θα τους αδικήσω αν πω ότι ήταν απλά μία hard rock/heavy metal μπάντα. Οι Zep ήταν progressive στο ίδιο τεράστιο μέγεθος των Pink Floyd, των Jethro Tull, ή των King Crimson. Ήταν glam όπως ο David Bowie, ήταν punk με κομμάτια σαν το 'Rock And Roll', ήταν folk με μπαλάντες όπως το 'Gallows Pole', αλλά ήταν και folk & hard & metal & Keltish μαζί, με κομμάτια σαν το “Stairway to Heaven”. Πάνω απ’ όλα όμως, ήταν οι Led Zeppelin. Σκοτεινοί & Μυστηριώδεις, Μυθικοί & Γοητευτικοί, Ελκυστικοί & Μαγικοί!!!
Η σχέση των Led Zeppelin με τον Tolkien.
Ήδη από το ντεμπούτο των Zep (1968), είχαν αρχίσει πολλά να λέγονται και θα λέγονται (υποθέτω) ακόμα και στο μέλλον, ότι δηλαδή πούλησαν την ψυχή τους στον Διάβολο για να κερδίσουν δόξα, φήμη και χρήματα. Αστείες και ανόητες θεωρώ αυτές τις φήμες. Στην ουσία πρόκειται για ένα μεγάλο μπέρδεμα και χρειάζεται να προσέχουμε στο χειρισμό της γλώσσας, γιατί άλλο πράγμα είναι ο Μυστικισμός και άλλο ο Σατανισμός. Συνιστώ λοιπόν σοβαρότητα και μακριά από τις ανόητες φήμες. Ας βάλει ο καθένας το μυαλό του κάτω να σκεφτεί. Ας ερευνήσει, ας ψάξει, ας διαβάσει, ας μελετήσει, ας ….δεν ξέρω τι θα κάνει, αλλά το πράγμα είναι απλό. Οι Led Zeppelin, όπως όλοι οι καλλιτέχνες, χρειάζονταν έμπνευση. Οι Jones & Bonham είπαμε ότι έδωσαν ένα Jazz background στη μπάντα, αλλά οι Plant & Page έδωσαν blues & folk. Σ’ αυτό, έδεσαν πολύ καλά οι δυο τους και να πως έχει: Ο Jimmy ενώ ήταν ακόμα στο γυμνάσιο, ξεκίνησε το ταξίδι του μέσα στη μουσική, μελετώντας τα blues. Ο Robert (πολύ πριν ακόμα οι Zep δημιουργηθούν), σπούδαζε κι αυτός μουσική blues.
Ταξιδεύοντας στην Αγγλία και δουλεύοντας μαζί με πολλούς μπλουζίστες, εξέλιξε ένα δικό του μοναδικό στυλ. Ωστόσο αυτοί οι δυο, είχαν και επιρροές από τη folk μουσική και η folk μουσική που κυριαρχούσε στα τραγούδια τους, ήταν η Κέλτικη μουσική. Η μουσική παράδοση της πατρίδας τους δηλαδή. Παράλληλα, τους γοήτευε και η μυθολογία της πατρίδας τους (Κέλτικη μυθολογία) και γιατί όχι; Έτσι ο Jimmy έγινε γνωστός σαν “Σκοτεινός Κιθαρίστας” (Οι φήμες αυτές εντάθηκαν όταν αγόρασε έναν πύργο στο Lelawcge-an-bryn της Ουαλλίας, κυρίως επειδή ένας από τους προκατόχους του ήταν ο Crowley (που έλεγαν ότι ήταν μάγος). Ο Robert ανακάλυψε τη δική του πηγή έμπνευσης στα κείμενα του J.R.R. Tolkien. Οι ιστορίες του Tolkien, “Hobbit”, “Lord of the Rings” & “Silmarillion”, είναι τρεις ιστορίες που καθόρισαν το περιβάλλον, την ατμόσφαιρα, το στυλ, το ύφος και τη φαντασία του Robbie που όπως αυτός μελετούσε τα blues, έτσι και ο Tolkien μελετούσε ξένες γλώσσες και έμαθε Ελληνικά, Λατινικά, Λομβαρδικά, Γοτθικά, Ουαλικά και Φινλανδικά. Η φαντασία του, τον οδήγησε να δημιουργήσει τη μυστική γλώσσα του τόπου όπου κατοικούσαν όλα αυτά τα πλάσματα των ιστοριών του. Ο Robbie σε πολλά τραγούδια των Zep αναφέρεται με τον στίχο του στον Tolkien. Όμως στα "Over the Hills and Far Away", "Misty Mountain Hop", "Battle of Evermore" & "Ramble On", οι αναφορές είναι direct.
Οι Zep γεννήθηκαν μέσα από τη Βρετανική blues σκηνή και ενέπνευσαν τις επόμενες γενιές των συγκροτημάτων του heavy metal, αλλά και του progressive rock. Σχηματίστηκαν το 1968 από τον Page, ο οποίος έπαιζε προηγουμένως στους Yardbirds και προόριζε τους Zeppelin για διάδοχό τους σχήμα (το αρχικό τους όνομα ήταν New Yardbirds). Αν θέλουμε λοιπόν να δούμε τα πράγματα με τη σειρά, θα πρέπει να πάμε πίσω στο 1963 όταν ιδρύθηκαν οι Yardbirds και στις διεργασίες που έγιναν σ’ αυτούς μέχρι το 1966. Με λίγα λόγια, όταν δηλαδή οι Keith Relf (φωνή), Paul Samwell-Smith (μπάσο), Chris Dreja (κιθάρα), Jim McCarty (τύμπανα), και Anthony Topham (κιθάρα) ίδρυσαν τους πρώιμους Yardbirds. Αργότερα χρειάστηκε να φύγει ο Topham, να αντικατασταθεί από τον Eric Clapton, ο οποίος εν συνεχεία να αντικατασταθεί από τον Jeff Beck.
Το 1966 χρειάστηκε να αποχωρήσει ο Smith που έπαιζε μπάσο, για να αντικατασταθεί από τον μπασίστα …..Jimmy Page! Εδώ είμαστε λοιπόν. Ο Page (εξαιρετικός κιθαρίστας και περιζήτητος session man της εποχής) συνέβαλε πάρα πολύ στην εικόνα, στον προσανατολισμό και στην ηχητική ταυτότητα των Yardbirds. Όταν ο Beck αποχώρησε, ο Page προσπάθησε να φτιάξει ένα νέο σχήμα που θα το ονόμαζε New Yardbirds, από το οποίο τελικά προέκυψαν οι Led Zeppelin. Για να κλείσω με το κεφάλαιο Yardbirds, θα μπορούσα να τους ονομάσω Φυτώριο αφού απ’ αυτούς προέκυψαν σημαντικές και σπουδαίες μπάντες για τη Βρετανική μουσική σκηνή. Με μια γρήγορη ματιά θα δούμε ότι με τα ατέλειωτα “φύγε εσύ, έλα εσύ”, σχηματίζονται από το Yardbirds φυτώριο οι Derek & the Dominos και η εν συνεχεία σπουδαία σόλο καριέρα του Clapton, οι Jeff Beck Group (Jeff Beck), οι Renaissance (Relf & McCarty) και βέβαια οι Led Zeppelin από τον Page. Ο Dreja ασχολήθηκε και έκανε επιτυχημένη καριέρα στη φωτογραφία. Οι Zep έστησαν τη δική τους εταιρεία, την Swan Song, (1974-75) υπογράφοντας συμβόλαια με τους Bad Company και τους Pretty Things. Το 1979 κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του "In Through The Out Door", ο Plant αποσύρθηκε λόγω του θανάτου του γιου του. Tο 1980 ο Bonham βρέθηκε νεκρός δηλητηριασμένος από αλκοόλ και τα υπόλοιπα μέλη αποφάσισαν να διαλύσουν το γκρουπ. O Jones εγκατέλειψε τις live εμφανίσεις και επικέντρωσε το ενδιαφέρον του σε παραγωγές και ενορχηστρώσεις, με πιο επιτυχημένη προσπάθεια το "Automatic For The People" των R.E.M. Oι Plant & Page ακολούθησαν σόλο καριέρες.
Jimmy Page

John Paul Jones

Robert Plant


Kohn Bonham

19 Ιαν 2009

ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ

Αγαπητοί συνάδελφοι, η Γραμματεία της Κίνησης για την Συσπείρωση Καλλιτεχνών, αποφάσισε με αφορμή την συνεχιζόμενη γενοκτονία σε βάρος του Παλαιστινιακού Λαού που εκδηλώνεται αυτές τις μέρες με την εγκληματική εισβολή του Ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας, να προτείνει σε όλους τους φορείς των καλλιτεχνών σε όλο τον κόσμο την 29 Γενάρη 2009 να ορισθεί ως μέρα δράσης αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό, με όλους τους καλλιτέχνες να είναι στο δρόμο.
Πλαίσιο της κινητοποίησης που σε κάθε χώρα μπορεί να εκδηλωθεί και με διαφορετικό τρόπο, προτείνεται το συνημμένο κείμενο διακήρυξης. Σας καλούμε να συνυπογράψετε το κείμενο αυτό και να συνδιοργανώσουμε την διεθνή αυτή κινητοποίηση.
Στο πλαίσιο της δράσης στην Ελλάδα η κίνηση προτείνει να συγκεντρωθούν κάτω από την διακήρυξη υπογραφές, τόσο από καλλιτέχνες όσο και από το κοινό το οποίο αυτές τις μέρες θα παρακολουθήσει καλλιτεχνικές δραστηριότητες, θεατρικές παραστάσεις κινηματογραφικές προβολές συναυλίες κλπ. Οι υπογραφές που θα μαζευτούν θα κατατεθούν στις πρεσβείες των Η.Π.Α. και του Ισραήλ, την παλαιστινιακή διπλωματική αποστολή στην Ελλάδα καθώς και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τον Ο.Η.Ε.
Με αγωνιστικούς συναδελφικούς χαιρετισμούς
Αθήνα 12 Γενάρη 2009
Η Γραμματεία της Κίνησης για την Συσπείρωση Καλλιτεχνών
Οι υπογραφές μπορούν να στέλνονται ηλεκτρονικά στη διεύθυνση : kinsyskal@yahoo.gr ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ
Μια Γενοκτονία, πρωτοφανούς έκτασης και αγριότητας, εναντίον του πολυβασανισμένου Παλαιστινιακού λαού, εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια της κατάπληκτης ανθρωπότητας.
Η τεράστια πολεμική μηχανή του Ισραηλινού κράτους, εξοντώνει συστηματικά, για δεκαετίες τώρα τον Α Ο Π Λ Ο και πεινασμένο λαό της Παλαιστίνης.
Τέσσερα εκατομμύρια Παλαιστινίων, είναι έγκλειστοι, στο μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης που έχει γνωρίσει η μεταπολεμική ιστορία. 800 χιλιόμετρα τσιμεντένιας μάντρας με συρματοπλέγματα και ηλεκτροφόρα καλώδια και 650 φυλάκια ελέγχου, μαζί με το εμπάργκο που έχει εφαρμοστεί, εξευτελίζουν καθημερινά και εξαθλιώνουν έναν ολόκληρο λαό.
Τα Ισραηλινά τάγματα εφόδου - κατά την πρακτική των Γερμανικών SS –κάνουν νυχτερινές επιδρομές στα σπίτια των Παλαιστινίων και σκοτώνουν αμάχους ανεξαρτήτως ηλικίας ξεκληρίζοντας ολόκληρες οικογένειες, με μόνη την υποψία ότι συμπαθούν τους μαχητές της Παλαιστινιακής Αντίστασης.
Οι ομαδικές συλλήψεις και οι, εν ψυχρώ, δολοφονίες αμάχων, είναι ένα καθημερινό φαινόμενο και θυμίζουν τα μπλόκα και τις εκτελέσεις αντιποίνων, των Γερμανικών δυνάμεων κατοχής στην Ελλάδα.
Οι Η.Π.Α. και οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσπαθούν απεγνωσμένα να εξισώσουν τη μεγαλύτερη ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ Οργάνωση, που λέγεται «Κράτος του Ισραήλ», με τις σποραδικές ενέργειες των ομάδων ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ του Παλαιστινιακού λαού.
Αυτό και μόνο αποκαλύπτει τον οργανωμένο πολιτικό σχεδιασμό των ιμπεριαλιστών, ώστε να μην υπάρξει ποτέ Ενιαίο και Ανεξάρτητο Παλαιστινιακό Κράτος και ο Παλαιστινιακός Λαός να σκορπίσει και να χαθεί μέσα στα γειτονικά φιλοαμερικάνικα Αραβικά κράτη.
Αυτή την ιστορική στιγμή, ο Παλαιστινιακός Λαός, αναδεικνύεται σε παγκόσμιο σύμβολο του Αγώνα για την Ελευθερία, την Ανεξαρτησία, την Τιμή και την Αξιοπρέπεια του Ανθρώπου.
Η μόνη ελπίδα για τον Παλαιστινιακό Λαό, είναι η ενεργή συμπαράσταση των Λαϊκών Κινημάτων.
Ας μη μείνει κανένας αδιάφορος και αμέτοχος σ’ αυτή τη Γενοκτονία που συμβαίνει στη γειτονιά μας και που αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Σας καλούμε στις 29 του Γενάρη 2009, να διαδηλώσουμε όλοι μαζί, με τη μορφή διεθνούς διαμαρτυρίας,
ΓΙΑ:
· Να σταματήσει αμέσως και χωρίς όρους η επιδρομή του Ισραήλ στην Λωρίδα της Γάζας.
· Ενιαίο, Ελεύθερο, Βιώσιμο, Ανεξάρτητο, Παλαιστινιακό Κράτος με Πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

17 Ιαν 2009

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

«... να σου παίξω μπουζουκάκι, μ' όμορφη διπλοπενιά.»
Γεννήθηκε στην Κίο της Μ. Ασίας το 1914, απ' όπου έφυγε μετά την Καταστροφή του '22 και εγκαταστάθηκε στις Τζιτζιφιές. Ορφανός από πατέρα, αναγκάστηκε να βγει από πολύ μικρός στο μεροκάματο, δουλεύοντας πότε σε ψαράδικα καΐκια και πότε στις οικοδομές. Ξεκίνησε να μαθαίνει μόνος του κιθάρα και χαβάγια, παίζοντας με τους φίλους του στα σοκάκια της γειτονιάς. Στις αρχές της δεκαετίας του '30 θα ακούσει απ' το γραμμόφωνο το «Μινόρε του τεκέ», του Γιάννη Χαλικιά (Τζακ Γκρέγκορι). Θα εντυπωσιαστεί τόσο που θα παρατήσει την κιθάρα και θα πιάσει το μπουζούκι, το οποίο δε θ' αφήσει απ' τα χέρια του έως το τέλος της ζωής του.
Στα χρόνια που ακολουθούν θα μάθει τα «μυστικά» του μπουζουκιού, αρχικά από μπουζουξήδες του περιθωρίου (Ζημαρίτης, Σκριβάνος κ.ά.) κι έπειτα απ' τους Πειραιώτες της παρέας του Μάρκου Βαμβακάρη, δίπλα στον οποίο θα χριστεί επαγγελματίας, ανεβαίνοντας στα λαϊκά πάλκα. Στα τέλη του 1935 ηχογραφεί τη «Φαληριώτισσα». Παίζει μπουζούκι και τραγουδάει ο ίδιος, ενώ τον συνοδεύει στη φωνή και την κιθάρα ο Γιώργος Κωνσταντινίδης. Στις μέχρι τότε ηχογραφήσεις ρεμπέτικων, όταν υπήρχαν δυο τραγουδιστές, ερμήνευαν το τραγούδι με μια οκτάβα διαφορά. Ο Παπαϊωάννου περνά για πρώτη φορά ένα σιγόντο στο ρεμπέτικο. Με τη συνολική μορφή της «Φαληριώτισσας» καθορίζεται η μορφή της λαϊκής καντάδας.
Η πρωτοφανής για την εποχή επιτυχία της «Φαληριώτισσας» θα του ανοίξει διάπλατα τις πόρτες των δισκογραφικών εταιριών και μέχρι την Κατοχή θα ηχογραφήσει αρκετά γνωστά τραγούδια του («Ραντεβού», «Βαδίζω και παραμιλώ», «Μοδιστρούλα» κ.ά.), σχεδόν όλα ερμηνευμένα απ' τον ίδιο, ενώ κάποιες φορές θα χρησιμοποιηθεί ως τραγουδιστής και από άλλους γνωστούς λαϊκούς δημιουργούς (Σκαρβέλη, Περιστέρη κ.ά.).
Στα πρώτα μετακατοχικά χρόνια, με την επαναλειτουργία της Columbia, θα ηχογραφήσει τα τραγούδια που τον κατέταξαν στο πάνθεο της λαϊκής μας μουσικής: «Πριν το χάραμα», «Καπετάν Αντρέα Ζέπο», «Ανοιξε γιατί δεν αντέχω», «Κάνε κουράγιο καρδιά μου» και δεκάδες άλλα αριστουργηματικά τραγούδια που χαράχτηκαν βαθιά στη μνήμη μας. Σαν μπουζουξής ο Παπαϊωάννου ήταν απ' τους πιο «πλήρεις», χωρίς να έχει την πολυπλοκότητα και την ταχύτητα του Χιώτη, του Μπέμπη, του Τατασόπουλου και άλλων δεξιοτεχνών. Αποδείχτηκε άξιος συνεχιστής της «σχολής» του Μάρκου, που υποστηρίζει πως τα πολλά «στολίδια» είναι περιττά, πως οι νότες πρέπει να 'ναι πεντέξι αλλά παιγμένες σωστά. Τα δυο - τρία ταξίμια που ηχογράφησε στην Αμερική μπορούν κάλλιστα να θεωρηθούν ως ο απόλυτος ήχος του μπουζουκιού.
Ο Παπαϊωάννου είναι ο πρώτος που πήγε, μετά τον πόλεμο, να δουλέψει στην Αμερική, το 1953 και τα βήματά του ακολούθησαν αρκετοί συνθέτες. Μια φυγή σημαντικών δημιουργών, που, στην πορεία, αποδείχτηκε πληγή για τη λαϊκή μας μουσική, αφού συνέβαλε αρκετά στην αποδυνάμωσή της. Το '57 θα ξαναπάει στην Αμερική, όπου παράλληλα με τη δουλιά στο πάλκο θα κάνει και αρκετές ηχογραφήσεις με Ελληνες τραγουδιστές που βρίσκονταν στις ΗΠΑ, όπως ο Τζιμ Αποστόλου, ο Νίκος Καλλέργης, η Ρένα Ντάλια κ.ά. Γυρίζοντας θα βρεθεί μπροστά σε μια νέα κατάσταση, την ίδια κατάσταση που αντιμετώπισαν όλοι όσοι γύρισαν απ' την Αμερική. Δηλαδή, δυσκολότερη πρόσβαση στις δισκογραφικές εταιρίες και λιγότερο «σεβασμό» απ' τους επιχειρηματίες. Μ' άλλα λόγια: δυσκολότερο μεροκάματο. Παρ' όλα αυτά, συνέχισε να ηχογραφεί τραγούδια, σε σαφώς χαμηλότερους ρυθμούς, αλλά και να δουλεύει στα λαϊκά πάλκα με παλιούς και νέους συνεργάτες. Οταν το πρωί της 3ης Αυγούστου του 1972 έγινε γνωστός ο χαμός του Γιάννη Παπαϊωάννου σε τροχαίο γυρνώντας ξημερώματα απ' τη δουλιά, ο κόσμος της μουσικής -κι όχι μόνο- σοκαρίστηκε. Γιατί ο Παπαϊωάννου στην 56χρονη πορεία του είχε καταφέρει να σημαδέψει ένα κομμάτι της πολιτιστικής μας ζωής, με τη σφραγίδα ενός πολύ σημαντικού δημιουργού και ανθρώπου, συνεχίζοντας ένα σερί μεγάλων απωλειών για το λαϊκό μας τραγούδι, που σε διάστημα μερικών μηνών είχε ήδη χάσει τον Μανώλη Χιώτη, τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Μάρκο Βαμβακάρη. Παρ' όλα αυτά, το μέγεθος της απώλειας για την ελληνική μουσική δεν έγινε αντιληπτό εκείνη την εποχή. Οχι γιατί δεν ήταν γνωστή η αξία του έργου του Παπαϊωάννου, αλλά γιατί δεν είχε εκτιμηθεί συνολικά η προσφορά του, η συμμετοχή του στο χώρο όπου έδρασε.
Πέρα απ' την αξία του ως δημιουργού και μουσικού, ο Παπαϊωάννου αποτελεί κεφάλαιο για τη λαϊκή μας μουσική και λόγω της προσωπικότητάς του. Δεν είναι λίγες οι φορές που με παρέμβασή του βοήθησε στη λύση προβλημάτων, είτε αυτά είχαν να κάνουν με προσωπικές διενέξεις συναδέλφων του είτε αφορούσαν γενικότερα το λαϊκό τραγούδι. Παράλληλα, έδωσε κάθε βοήθεια που περνούσε απ' το χέρι του σε πολλούς ανθρώπους του χώρου του και δεν είναι λίγοι οι μουσικοί και οι τραγουδιστές που χρωστούν ένα μεγάλο ποσοστό της ανάδειξής τους στον «μπάρμπα - Γιάννη τον Ψηλό». Αλλωστε, ο «Γιάννης με τη χρυσή καρδιά» (έτσι τον «τίμησε» μετά θάνατον με ένα τραγούδι του ο Βασίλης Τσιτσάνης) είναι το κοινό σημείο αναφοράς όλων των ρεμπέτηδων. Ο Μανώλης Χιώτης κατάφερε να συνοψίσει σε δυο αράδες όλα όσα ειπώθηκαν για τον Γιάννη Παπαϊωάννου: «Ο Γιάννης Παπαϊωάννου είναι μια μεγάλη μορφή της Λαϊκής Μουσικής. Ενα βουνό. Αλλά και το καλύτερο παιδί που υπάρχει πάνω στη γη».
Ο Παπαϊωάννου ήταν απ' τους τελευταίους συνθέτες που ήταν «άρχοντες» της δουλιάς τους, είτε στο λαϊκό πάλκο είτε στη δισκογραφία. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα:
Το 1952 ετοιμάζεται να ηχογραφήσει ένα τραγούδι του (το «Δε θέλω το κακό σου») με τη φωνή του Δημήτρη Ρουμελιώτη. Κάποιοι λαϊκοί μουσικοί τού προτείνουν να χρησιμοποιήσει τον Στέλιο Καζαντζίδη, για να τον βοηθήσει να γίνει γνωστός. Ο Παπαϊωάννου δέχεται, αλλά η εταιρία διαφωνεί, αφού ο Καζαντζίδης έχει ηχογραφήσει λίγους μήνες πριν το πρώτο του τραγούδι («Για μπάνιο πάω», του Απόστολου Καλδάρα) που πέρασε απαρατήρητο. Ετσι η εταιρία τού έχει «κλείσει την πόρτα», θεωρώντας ότι δεν έχει αξιόλογη φωνή. Μάλιστα, ο διευθυντής της Columbia, ο Νίκανδρος Μηλιόπουλος, φέρεται να είπε: «Αυτός δεν κάνει ούτε για να βελάζει» (!!!). Η αντίδραση του Παπαϊωάννου ήταν: «Για τα δικά μου τραγούδια αποφασίζω εγώ. Δε σας κάνει αυτός, δε σας κάνω κι εγώ». Μπροστά σε αυτή την απειλή, η εταιρία υποχώρησε και ο Καζαντζίδης έκανε την πρώτη του επιτυχία, ξεκινώντας τη γνωστή πορεία του στο λαϊκό τραγούδι. Γενικά, ο Παπαϊωάννου αντιστάθηκε όσο μπορούσε, στις «άνωθεν» παρεμβάσεις των κουμανταδόρων, που από τότε έβλεπαν τη μουσική παραγωγή αποκλειστικά ως εμπορικό προϊόν. Αρνήθηκε να βάλει σε εύπεπτα καλούπια τη μουσική του και απέφυγε συνειδητά να «βολευτεί» με επιτυχίες φτηνιάρικων σουξέ.
Απ' τη δεκαετία του '60 κατάγγελλε ότι τα νυχτερινά μαγαζιά έχουν γίνει χώροι επίδειξης και όχι χώροι διασκέδασης. Δήλωνε ότι «το ραδιόφωνο κάνει φόνους». Διαμαρτυρόταν ότι οι λαϊκοί δημιουργοί έχουν γίνει «μπαλαρίνες» στο τσίρκο που δημιουργείται, καταλαβαίνοντας απόλυτα την παρακμή στην οποία οδηγιόταν το λαϊκό τραγούδι.
Τα τελευταία τριάντα χρόνια στο χώρο του λαϊκού μας τραγουδιού έγιναν πολλά. Η δισκογραφική παραγωγή έφτασε να βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στα λεγόμενα σουξέ, στα τραγούδια που ο Μάρκος χαρακτήριζε ως «της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη». Τα σύγχρονα «λαϊκά» τραγούδια (μπροστά τους τα παλιά σκυλάδικα μοιάζουν ποιοτικά) παίζονται από εκκωφαντικά ηχοσυστήματα των 10 κιλοβάτ στα μαγαζιά με την απίθανη ονομασία «ελληνάδικα».
Σήμερα, πόσοι απ' τους σύγχρονους γνωστούς δημιουργούς μπορούν να αποφασίσουν για τα τραγούδια τους, κόντρα στην άποψη των μανατζαρέων και των εταιριών; Πόσοι από τους εμπορικά πετυχημένους τολμούν να αντισταθούν στον «παγκοσμιοποιημένο» ήχο που επιβάλλουν οι πολυεθνικές δισκογραφικές εταιρίες; Πόσο λείπουν σήμερα άνθρωποι σαν τον μπάρμπα -Γιάννη!;

15 Ιαν 2009

Synch Festival 2009


Η 6η έκδοση του Synch θα πραγματοποιηθεί στις 12-13-14/6/09 στους χώρους της Τεχνόπολης και του Μουσείου Μπενάκη, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών. Όπως κάθε χρόνο, το Synch φιλοδοξεί να παρουσιάσει πρωτοποριακούς καλλιτέχνες της σύγχρονης μουσικής σκηνής.
Oνόματα που απασχολούν την παγκόσμια καλλιτεχνική επικαιρότητα αλλά και σημαντικούς δημιουργούς από το παρελθόν, οι οποίοι ανέτρεψαν τα δεδομένα της εποχής τους και συνέβαλαν ουσιαστικά στην εξέλιξη του ήχου και της μουσικής που ακούμε σήμερα. Παράλληλα, θα διατηρηθούν οι ενότητες "New Media" και "Moving Image" με ό,τι πιο σύγχρονο από το χώρο της σύγχρονης τέχνης και της κινούμενης εικόνας.Το 2008, το Synch προσέλκυσε πάνω από 12.000 κόσμο, ενώ ήταν η πρώτη χρονιά που συγκέντρωσε τόσο μεγάλο αριθμό δημοσιογράφων και μουσικόφιλων από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα να γραφτούν διθυραμβικά σχόλια στο διεθνή Τύπο. Το Synch γεννήθηκε το 2004 στο Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου και μέχρι σήμερα η πορεία του μόνο ανοδική μπορεί να χαρακτηριστεί. Μια πρωτόγνωρη (τότε) εκδήλωση για τα ελληνικά δεδομένα που διέφερε από τα “κλασικά” μουσικά events που είχαν τις ρίζες τους στα rock φεστιβάλ των 70s, τόσο όσον αφορά στο concept στο οποίο στηρίζονται, όσο και στο είδος της εμπειρίας που προσφέρουν, καταφέρνοντας έτσι να γίνει το μεγαλύτερο φεστιβάλ μουσικής, τέχνης και τεχνολογίας στην Ελλάδα και ένα από τα πιο σημαντικά της Ευρώπης, σύμφωνα με τον διεθνή Τύπο. Αυτός ο νέος τύπος διοργάνωσης, αξιοποιεί δημιουργικά ενδιαφέροντες αστικούς χώρους και εξερευνά τα σημεία διασταύρωσης της μουσικής με συγγενικά είδη όπως ο κινηματογράφος και τα εικαστικά. Από το 2007, τo Synch εντάσσεται στις ετήσιες εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών, ενός από τους πιο καθιερωμένους πολιτστικούς θεσμούς της χώρας μας. Tην ίδια χρονιά, τo Synch δέχτηκε την πρόσκληση να συμμετάσχει στις πολιτιστικές εκδηλώσεις που διοργάνωσε το Λουξεμβούργο ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2007. Πρόκειται για τη δεύτερη διεθνή συμμετοχή του Synch μετά το “Europareise” («Tαξίδι γύρω από την Ευρώπη»), που διοργανώθηκε τον Αύγουστο του 2007, στο πλαίσιο του ετήσιου c/o Pop, του μεγαλύτερου festival στην Κολωνία, στο οποίο είχαν παρουσία τα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης.
πηγή: pop & rock

Από το synch festival 2008











13 Ιαν 2009

70 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑ


Το 2008 συμπληρώνονται εβδομήντα χρόνια από την ημέρα που εξέπεμψε για πρώτη φορά σήμα το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας. Εβδομήντα χρόνια δημιουργίας, με σημαντικές προσωπικότητες που πέρασαν και περνούν από τα μικρόφωνα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Εβδομήντα χρόνια καταγραφής κάθε πλευράς της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Εβδομήντα χρόνια μετά, η Ελληνική Ραδιοφωνία επιστρέφει στο Ζάππειο και στο χώρο απ’ όπου μεταδόθηκε η πρώτη εκπομπή με μια μεγάλη Έκθεση που αφηγείται την ιστορία του ραδιοφώνου στην Ελλάδα. Οδηγός το πολύτιμο αρχείο της Ραδιοφωνίας που μας ταξιδεύει από το χτες στο σήμερα, αλλά και στο αύριο του μέσου, αφού η έκθεση καταλήγει στο ψηφιακό μέλλον του ραδιοφώνου. Από τις 8 Δεκεμβρίου ως τις 30 Ιανουαρίου η Ελληνική Ραδιοφωνία γιορτάζει στο Ζάππειο. Η έκθεση θα παραμένει ανοιχτή από τις 10 το πρωί έως τις 8 το βράδυ και η είσοδος είναι ελεύθερη.
Στην ιστοσελίδα www.ellinikiradiofonia.gr/ ενημερωθείτε για τις εκδηλώσεις των εβδομήντα χρόνων, αλλά κυρίως μπείτε στον μαγικό κόσμο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και ζήστε τη μοναδική εμπειρία του ραδιοφώνου.
Καλή «ακρόαση»!

Η Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας (ΑΕΠΙ)

Λειτουργεί ως Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης με βάση τις διατάξεις του Νόμου 2121/1993. Σκοπός του Οργανισμού, σύμφωνα με το νόμο και το καταστατικό του, είναι η διαχείριση και προστασία δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, για όλα τα έργα που έχουν συνθέσει ή/και συγγράψει κατά το παρελθόν και για όσα πρόκειται να συνθέσουν ή/και να συγγράψουν στο μέλλον οι συμβαλλόμενοι με αυτόν δημιουργοί / δικαιούχοι μουσικών έργων.
Η ΑΕΠΙ ιδρύθηκε το 1930 σε μια εποχή που ο όρος πνευματικό δικαίωμα ήταν για την Ελλάδα πολύ καινούργιος έως άγνωστος και η προστασία των πνευματικών δημιουργών σχεδόν ανύπαρκτη, παρ' όλο που νόμος που προστατεύει το δικαίωμα της Πνευματικής Ιδιοκτησίας στην Ελλάδα υπάρχει από το 1920.
Ιδρυτικά της μέλη ήταν οι: Ιωάννης Κομνηνός (μουσουργός), Γρηγόρης Σκαρλάτος (συνθέτης), Μανόλης Καλομοίρης (μουσουργός), Ζαχαρίας Μακρής, Ανδρέας Παπαδόπουλος, Σπυρίδων Δραγάτης, Τάκης Μαρίνος (μουσουργός), Νικόλαος Λάβδας (μουσουργός), Ιωάννης Κυπαρίσης (μουσουργός), Κωνσταντίνος Λάβδας (μουσουργός), Κυριάκος Μαυρέας (θεατρικός καλλιτέχνης), Σώσος Ιωαννίδης (μουσουργός), Γιώργος Τσακατσιάνος
Σήμερα η ΑΕΠΙ διοικείται από 7 μελές Διοικητικό Συμβούλιο που απαρτίζεται στην πλειοψηφία του από δημιουργούς. Μέλη του ΔΣ της ΑΕΠΙ είναι οι κάτωθι:
Κωνσταντίνος Τριπολίτης, στιχουργός - Πρόεδρος Δ.Σ.Γεώργιος Νιάρχος, συνθέτης - Μέλος Δ.Σ.Παναγιώτης Μαυρουδής, συνθέτης- Μέλος Δ.Σ.Διονύσιος Τσακνής, συνθέτης-στιχουργός - Μέλος Δ.Σ.Πέτρος Ξανθόπουλος, Διευθυντής Νομικών Υποθέσεων & Διεθνών Σχέσεων ΑΕΠΙ - Μέλος Δ.Σ.Γεώργιος Γαλανάκης, Διευθύνων Σύμβουλος ΑΕΠΙ - Μέλος Δ.Σ.Δημήτριος Εγκολφόπουλος Αναπλ. Διευθύνων Σύμβουλος ΑΕΠΙ - Μέλος Δ.Σ.
Παράλληλα με το Δ.Σ., έχει συσταθεί Επιτροπή Δημιουργών, με σκοπό αφενός έναν γνωμοδοτικό και συμβουλευτικό ρόλο στην λήψη αποφάσεων της ΑΕΠΙ και αφετέρου την ουσιαστική και συνεχή ενημέρωσή της επιτροπής σχετικά με όλες τις τρέχουσες εξελίξεις. H επιτροπή αυτή συνεδριάζει τακτικά και έχει έναν αμφίδρομο επικοινωνιακό ρόλο αποτελώντας ένα μέσο για να ακουστούν τυχούσες νέες προτάσεις και αντιρρήσεις εκ μέρους των δημιουργών εν γένει.
Αμέσως μετά την ίδρυσή της, η ΑΕΠΙ έγινε μέλος δύο παγκόσμιων Οργανισμών Συνομοσπονδιών, του BIEM και της CISAC, οι οποίοι έχουν μέλη Οργανισμούς Συλλογικής Διαχείρισης από όλον τον κόσμο. Οι Συνομοσπονδίες αυτές λειτουργούν συντονιστικά ως προς τα μέλη τους, καθορίζουν τους κανόνες και τα μέσα λειτουργίας των επί μέρους Οργανισμών, εκπροσωπώντας τους σε διεθνές επίπεδο στα θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας..
Σήμερα, μετά από 7 και πλέον δεκαετίες συνεχούς λειτουργίας και αγώνων για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών μουσικών έργων, η ΑΕΠΙ απαντά με στοιχεία και αριθμούς στο γιατί τόσοι πνευματικοί δημιουργοί παγκόσμια της εμπιστεύτηκαν το έργο τους και τη διαχείρισή του.
Η προσφορά της ΑΕΠΙ προς τους δημιουργούς - μέλη της δεν εξαντλείται μόνο στην αμιγώς εισπρακτική δραστηριότητα. Η ΑΕΠΙ έχει να επιδείξει μία διαρκή εκπρoσώπηση και συμμετoχή σε διεθvή συvέδρια, πoυ αφoρoύv στις voμικές, oικovoμικές και τεχνολογικές εξελίξεις στo τομέα της Προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Δραστηριοποιείται έντονα με έρευvες, εισηγήσεις και πρoτάσεις πρoς τηv Ελληvική Κυβέρvηση και την Ε.Ε. για θέματα που αφορούν τους δημιουργούς (οικονομικά, φορολογικά, κοινωνική ασφάλιση) καθώς και για την πάταξη της μoυσικής πειρατείας.Στηρίζει τις προσπάθειες των Ελλήνων δημιουργών μουσικών έργων για την προβολή των έργων τους στο εξωτερικό.
Ως μέλος της CISAC και του BIEM η ΑΕΠΙ από το 1930 εκπροσωπεί, προστατεύει και διαχειρίζεται το σύνολο σχεδόν του Ελληνικού και του παγκόσμιου μουσικού ρεπερτορίου.
Εκπροσωπούμενα Μέλη9.200 Έλληνες συνθέτες - στιχουργοί - κληρονόμοι - εκδότες μουσικής. 2.000.000 ξένοι συνθέτες - στιχουργοί - εκδότες μουσικής
Συμβάσεις Αλληλοεκπροσωπήσεως Με 207 ομόλογες εταιρείες από 109 χώρες
Έμψυχο δυναμικό200 εργαζόμενοι εκ των οποίων: - 115 στα κεντρικά γραφεία της ΑΕΠΙ στο Μαρούσι - 85 τοπικούς αντιπροσώπους σε όλη την Ελλάδα.
Σύνδεση με Διεθνή ΑρχείαΗ ΑΕΠΙ στα πλαίσια του κοινού πληροφοριακού συστήματος CIS υπό την αιγίδα της CISAC, συνδέεται με διεθνή αρχεία όπως:- WWL (World Works List)- WID (musical Works Information Database), παγκόσμιο αρχείο τεκμηρίωσης έργων, με έδρα τις ΗΠΑ- ΙPI (Interest Party Information) SYSTEM, παγκόσμιο αρχείο δημιουργών / δικαιούχων, με έδρα την Ελβετία -AV (Audio Visual) Index, παγκόσμιος κατάλογος οπτικοακουστικών έργων, με έδρα τη Μ. Βρετανία

encardia: της πόλης...νεράϊδες και κουρσάροι

Kάθε Πέμπτη οι encardia στη favela. Μουσικές ιστορίες με κουρσάρους και αγίους, με ταραντούλες και νεράϊδες που σε γιατρεύουν απ΄ όλες τις αρρώστιες... Απο την tammuriata στα σοκκάκια της Νάπολης μέχρι την εκστατική γιορτή της tarantella pizzica, ένα ζωντανό όνειρο στην πραγματικότητα της πόλης...
Κρασί και γεύσεις απο Νότιο Ιταλία.
μοναδικό πάρτυ ταραντέλλας. Αντέχετε?

Πρεμιέρα Πέμπτη 15 Ιανουαρίου !!!