Στην αυτοβιογραφία του με τίτλο X-Ray, o Ray Davies έγραψε ουσιαστικά ότι η καριέρα των Kinks έσβησε γύρω στα 1975..
Από τους Who έως τους Jam και τους Blur, οι Kinks επηρέασαν μια σειρά σημαντικών μουσικών κι όχι μόνο.
Με αφορμή την κυκλοφορία του εξαπλού boxset Picture Book, καταπιάνομαι με το συγκρότημα, το οποίο σε μια άλλη ζωή –ίσως– και να ήταν μεγαλύτερο απ’ τους Beatles…
Muswell Hill, Λονδίνο, Αγγλία. Το ημερολόγιο δείχνει 1963, και τα αδέλφια Ray και Dave Davies ψάχνουν για έναν μουσικό, ο οποίος θα εκπέμπει στο ίδιο μουσικό μήκος κύματος μ’ αυτούς. Τον βρίσκουν στο πρόσωπο του Peter Quaife, τον οποίο και «κλέβουν» από το συγκρότημα των Ravens. Κάπου εκεί βαφτίζονται με τ’ όνομα Kinks.
Το γκρουπ στέλνει demos σ’ όλες τις τότε γνωστές δισκογραφικές εταιρείες, ώσπου φτάνουν στ’ αυτιά του Αμερικανού Shel Talmy, ο οποίος τούς κλείνει συμβόλαιο με τη δισκογραφική Pye, στις αρχές του ’64. Τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, κυκλοφορούν δύο επτάιντσα, τα Long tall Sally. /I took my baby home και You still want me./You do something to me, τα οποία όμως δεν τα πήγαν καθόλου καλά στα charts της εποχής. Τo μέλλον φάνταζε δυσοίωνο.
You really got me
Οι Kinks ήταν έτοιμοι να τα παρατήσουν. Όχι, όμως προτού κάνουν ακόμη μια προσπάθεια. Σεπτέμβριος 1964 και το τρίτο τους single, το You really got me σαρώνει το Ηνωμένο Βασίλειο απ’ άκρη σ’ άκρη (Νο 1). Η επιτυχία φτάνει μέχρι την άλλη πλευρά του Ατλαντικού – Νο 7 στις ΗΠΑ– με αποτέλεσμα η κυκλοφορία του δίσκου The Kinks (στην Αμερική κυκλοφόρησε με τίτλο You Really Got Me), τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, να σφραγιστεί κι αυτή με επιτυχία. Ο Mick Avory ήταν ήδη ο ντράμερ του συγκροτήματος και οι Kinks είχαν κάθε λόγο να αισθάνονται δικαιωμένοι.
Την επόμενη χρονιά, τα All day & all of the night και Tired of waiting for you εισέρχονται στο αμερικάνικο Top 10 και θέτουν τις βάσεις για μετέπειτα κομμάτια, όπως τα Who’ll be the next in line και Set me free.
To 1966 οι Kinks κυκλοφορούν δύο σατιρικά singles, τα A well respected man και Dedicated follower of fashion, στα οποία φαίνεται καθαρά η προσωπική στροφή του Ray Davies στο ύφος των τραγουδιών. Κάτι τέτοιο είναι πιο ξεκάθαρο στο δίσκο Face To Face, όπου είναι η πρώτη φορά που το συγκρότημα περνάει μήνες μέσα στο στούντιο, προβάροντας ξανά και ξανά τα τραγούδια. Ο δίσκος σημαίνει και το τέλος του παραγωγού Talmy, του οποίου οι μέθοδοι ηχογράφησης δεν ήταν πια αρεστές στους αδελφούς Davies. Παραλειπόμενο της rock ’n’ roll ιστορίας: Ο Ray Davies με το που είδε το πολύχρωμο εξώφυλλο του Face To Face, είπε : «Ήθελα το εξώφυλλο να είναι σκοτεινό και δυνατό, όπως ο ήχος του δίσκου…».
Ηλιοβασίλεμα στο WaterlooΟ δίσκος Something Else By The Kinks (1967) θεωρείται έως σήμερα το αριστούργημά τους. Αγγλικός, με μια νοσταλγική αίσθηση του ένδοξου παρελθόντος της πάλαι ποτέ κραταιάς Βρετανικής Αυτοκρατορίας, περιέχει στίχους και μελωδίες που καθιστούν το άλμπουμ έναν πραγματικό θησαυρό. Ένα απ’ τα πιο όμορφα pop τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ και το οποίο περιέχεται στο δίσκο, είναι το Waterloo sunset, το οποίο άφησε το δικό του στίγμα στην pop κουλτούρα της δεκαετίας του ’60.
Η pop μουσική είχε φτάσει σε μια κρίσιμη καμπή και οι Kinks ήταν οι πρώτοι που το είχαν προσέξει. Ο Ray Davies ήταν στο Μπέλφαστ, στο διαμέρισμα του Ιρλανδού τροβαδούρου Van Morrison, όταν άκουσε για πρώτη φορά το Sgt. Pepper των Beatles. Δεν του έδωσε την αρμόζουσα προσοχή, καθώς, όπως δήλωσε, «ήξερε ότι είχε γράψει το καλύτερο τραγούδι της χρονιάς, οπότε τίποτε άλλο στον κόσμο δεν είχε σημασία»…
Οι στίχοι του Waterloo sunset μιλάνε για έναν μοναχικό άνθρωπο, ο οποίος παρατηρεί τους νεαρούς εραστές Terry και Julie να διασχίζουν τη γέφυρα Waterloo, καθ’ οδόν για τον «παράδεισο». Ένα μικρό folk διαμάντι, το οποίο περιγράφει ένα Λονδίνο γκρι, μα συνάμα όμορφο κι εύθραυστο. Ουσιαστικά, πρόκειται για τη δήλωση του θανάτου του merseybeat από το ίδιο το συγκρότημα. Το single έφτασε μέχρι και τη δεύτερη θέση στα αγγλικά charts. Το ημερολόγιο έδειχνε 5 Μαΐου του 1967.
The Kinks are…Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 οι Kinks διάλεξαν έναν μοναχικό δρόμο, μακριά από την ψυχεδέλεια ή τους ρυθμούς και τους μυστικιστικούς ήχους της Ανατολής, οι οποίοι ήταν της μόδας εκείνη την εποχή. Προτίμησαν ν’ ακολουθήσουν το δικό τους μονοπάτι, ρισκάροντας την εμπορικότητα του ονόματός τους. Η νοσταλγία για μια Αγγλία που φεύγει αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο στο άλμπουμ του 1968, (The Kinks Are) The Village Green Preservation Society.
Έπειτα από μια σειρά επιτυχημένων singles, o Ray Davies ένιωσε την ανάγκη να μετουσιώσει σε μουσική τις ανησυχίες του, όπως και να σκαλίσει τη μνήμη του, σε σχέση πάντοτε με τα όνειρα που είχε ως έφηβος. Στη σύνθεση Do you remember Walter, o Davies τραγουδάει: “Φαντάζομαι ότι πλέον είσαι χοντρός, παντρεμένος κι είσαι πάντα σπίτι, στο κρεβάτι σου, μέχρι τις 20.30 το βράδυ…”.
Ένα απ’ τα καλύτερα άλμπουμ των Kinks απέτυχε εμπορικά. Ήταν δύσκολο να κονταροχτυπηθεί με τους Stones ή τον Hendrix ή ακόμα και μ’ αυτόν τον πόλεμο του Βιετνάμ.
Το επόμενο LP τους, Arthur - Or The Decline And Fall Of The British Empire (1969), αποτελεί μαζί με το Tommy, των Who, ένα είδος rock όπερας, ένα «θεματολογικό» άλμπουμ. Η σάτιρα δεν λείπει κι από εδώ, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το τραγούδι She bought a hat like princess Marina... Η θεματολογία του δίσκου έχει να κάνει με την πτώση ή, καλύτερα, με τις τελευταίες ημέρες μιας μακρινής, ένδοξης Αγγλίας. Ο Arthur είναι ένας τυπικός Εγγλέζος του 20ού αιώνα, παίρνοντας μέρος σε διάφορους πολέμους, «συνεισφέροντας» μάλιστα σ’ αυτούς έναν αδελφό κι έναν γιο… Είναι άραγε ευτυχισμένος; Οι Kinks ισχυρίζονται ότι κάποιες φορές είναι. Έχει το σπίτι του, τη ζωή του. Κάποιες άλλες φορές, το συγκρότημα λέει ότι η ζωή του ήρωα είναι απλά αυτοματοποιημένη, δίχως συναισθήματα. Είναι η ζωή του σύγχρονου ανθρώπου…
Lola
Τον Νοέμβριο του 1970 κυκλοφορεί ο δίσκος Lola Versus Powerman & The Moneygoround, Part One. Περιέχει μια απ’ τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συγκροτήματος, το Lola. Βγάζοντας ειρωνικά τη γλώσσα στο κατεστημένο, οι Kinks εξιστορούν την ιστορία ενός τραβεστί. Το single πήγε μέχρι το Νο 2 της Βρετανίας και το Νο 9 στις ΗΠΑ. Ο δίσκος αποτέλεσε και το πρώτο top 10 άλμπουμ στην Αμερική, από την εποχή του Greatest Hits.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, το αγγλικό κοινό αγνοούσε επιδεικτικά τους Kinks. Απ’ την άλλη πλευρά, το ίδιο το συγκρότημα παρωδούσε τον εαυτό του με διάφορα –ανέμπνευστα, είναι η αλήθεια– άλμπουμ που κυκλοφόρησε εκείνη την εποχή. Παρ’ όλ’ αυτά, το συγκρότημα εξακολουθούσε να έχει τεράστια επιτυχία στην Αμερική, περιοδεύοντας εκεί συνεχώς και γεμίζοντας ολόκληρα στάδια.
Στο μεταξύ, οι σχέσεις μεταξύ των αδελφών Davies πήγαιναν απ’ το κακό στο χειρότερο. Είχαν φτάσει στο σημείο να μιλάνε μεταξύ τους μέσω φαξ, αδυνατώντας να βρεθούνε δίχως να μαλώσουν. Οι δίσκοι άρχισαν να μην πουλάνε και οι Kinks έφυγαν από τη δισκογραφική RCA. Τελευταία αναλαμπή, το άλμπουμ Sleepwalker, το 1977. Στην αυτοβιογραφία του με τίτλο X-Ray, o Ray Davies έγραψε ουσιαστικά ότι η καριέρα των Kinks έσβησε γύρω στα 1975. Στο μεταξύ, νέα συγκροτήματα άρχισαν ν’ ανακαλύπτουν τους Kinks, όπως και τον κατάλογο των επιτυχιών τους. Οι Van Halen κάνουν την αρχή, διασκευάζοντας το You really got me, ενώ ακολουθούν οι Pretenders με το Stop your sobbing. Οι Kinks κυκλοφορούν το –ηχογραφημένο ζωντανά– διπλό άλμπουμ, One For The Road το 1980.
Britpop
Fast forward στο 1995, όταν οι Blur σηκώνουν ψηλά τη σημαία της britpop, με το δίσκο τους Parklife να είναι φανερά επηρεασμένος απ’ τους Kinks. Ο Damon Albarn εκφράζει το θαυμασμό του για τον Ray Davies κι ερμηνεύουν μαζί το Waterloo sunset για τις ανάγκες ενός τηλεοπτικού show. Οι Pulp κι οι Boo Radleys υποκλίνονται κι αυτοί με τη σειρά τους και η νέα γενιά ανακαλύπτει τις ρίζες της.
Από τους Who έως τους Jam και τους Blur, οι Kinks επηρέασαν μια σειρά σημαντικών μουσικών κι όχι μόνο. Τα κιθαριστικά σολαρίσματα του Dave Davies άφησαν με τη σειρά τους το δικό τους στίγμα στη hard rock μουσική, ενώ οι μελαγχολικοί στίχοι του Ray μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά του μέσου ακροατή. Ανεξάρτητα αν οι συνθέσεις ήταν rock ’n’ roll, ανάλαφρες, punk, garage ή οτιδήποτε, η απαλή, γλυκιά φωνή του Ray Davies έδινε πάντα το κάτι παραπάνω, σε σχέση με τους υπόλοιπους τραγουδοποιούς εκείνης της εποχής.
Τους αποκάλεσαν «νονούς της britpop μουσικής». Κι όπως είπε κάποτε ο Pete Townsend : «Οι Kinks ήταν πιο Άγγλοι κι απ’ τους Άγγλους. Πάντα πίστευα ότι ο Ray Davies ήταν ένας poet laureate (σ. έτσι αποκαλείται ο ποιητής εκείνος που προσλαμβάνεται απ’ το κράτος για να γράφει ποιήματα σε ειδικές περιπτώσεις). Ανακάλυψε ένα νέο είδος ποίησης για την pop μουσική που επηρέασε βαθύτατα όλους εμάς που ασχοληθήκαμε μ’ αυτήν…».
πηγή:pop+rock
Στίχοι: Μάνος Λοΐζος
VELVET BUS
Το Black Ice, είναι το 15ο στούντιο άλμπουμ των AC/DC και κυκλοφόρησε πριν 2 μήνες, καταλαμβάνοντας αυτόματα την πρώτη θέση στα charts παγκοσμίως και το Νο1, σε πωλήσεις άλμπουμ σε 29 χώρες. Στην Ελλάδα έγινε χρυσό μόλις σε 2 εβδομάδες!
Ολοκληρωμένος λαϊκός καλλιτέχνης ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, με προσωπικότητα, κύρος και πολύπλευρο ταλέντο, με αδιάκοπη παρουσία επί 55 χρόνια στο ελληνικό τραγούδι, αποτελεί ένα ζωντανό κομμάτι του μουσικού μας πολιτισμού.
Επί είκοσι χρόνια (1950-1970) ο Μπιθικώτσης υπήρξε λαϊκός καλλιτέχνης, που κυριάρχησε στη μουσική σκηνή της χώρας μας σαν μουσικός δημιουργός και ερμηνευτής. Η πρώτη συνεργασία του με τον Μίκη Θεοδωράκη στο έργο "Επιτάφιος" (σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου) έφερε τη μεγάλη ανατροπή στο ελληνικό τραγούδι, καθιέρωσε τον Μπιθικώτση σαν το πρόσωπο της εποχής και του άνοιξε τον δρόμο για να περάσει από τη "Ζούγκλα" της Πλατείας Βάθης, το "Ροσινιόλ" των Σεπολίων και τον "Κήπο του Αλλάχ" στο Αιγάλεω, στη σκηνή των θεάτρων "Κεντρικόν", "Καλουτά" και "Ρεξ" και αργότερα στο Ηρώδειο.
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης απεβίωσε έπειτα από βραχύχρονη περίοδο νοσηλείας, στις 7 Απριλίου 2005 σε ηλικία 83 ετών.
Προσωπική δισκογραφία
Συμμετοχές
Σημαντικές συλλογές
